Student prawa na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 80. Aktywny działacz NZS, organizator kolportażu wydawnictw drugiego obiegu, kurier Warszawa-Kraków. Członek redakcji podziemnego pisma „CDN”. Dokumentował strajk studencki na UWr w 1988 roku. Po studiach działał w NSZZ „Solidarność” na Śląsku, następnie pracował w policji, dziennikarstwie lokalnym i administracji.

Neoklasycystyczny monument na cześć Wiktora Emanuela II potocznie nazywany jest Ołtarzem Ojczyzny. Decyzję o wzniesieniu tej marmurowej budowli w samym centrum Rzymu przy Placu Weneckim, obok Kapitolu i Forum Romanum podjęto w 1882 r. Za projekt odpowiadał Giuseppe Sacconi.
Prace budowlane trwały w latach 1885-1935, w 1911 r. dokonano odsłonięcia nieukończonego jeszcze pomnika.

Agencja powstała w 1982 r. i działała do 1991 r., a działający w niej fotograficy dokumentowali wydarzenia związane ze stanem wojennym w PRL i działalnością NSZZ "Solidarność". Zdjęcia NAF "Dementi" były publikowane bez zezwolenia państwowej cenzury i poza jej zasięgiem, przede wszystkim w zagranicznych serwisach informacyjnych. Fotograf "Dementi", Wojciech Wójcik, uchwycił 31 sierpnia 1982 r. podczas demonstracji ulicznej we Wrocławiu moment, podczas którego ciężarówka ZOMO potrąciła i przejechała Jarosława Hyka. Od 1989 reporterzy Agencji dokumentowali zdarzenia związane z upadkiem komunizmu w bloku państw komunistycznych Europy Wschodniej. W latach 1982-1984 agencję tworzyli: Anna Łoś, Stanisław Gulbinowicz, Tomasz Kizny, Dariusz Nowak i Wojciech Wójcik. Na przełomie 1983 i 1984 roku ustalił się nowy skład agencji, który pracował do 1991 roku: Danuta Błahut-Biegańska, Jacek Biegański, Tomasz Kizny, Anna Łoś, Andrzej Łuc, Henryk Prykiel. W latach 1984-1987 NAF Dementi współpracowała z Solidarnością Walczącą.

Ur. 17 II 1944 w Akmolińsku (obecnie Nur-Sułtan w Kazachstanie). Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii (1966), doktorat (1970), habilitacja (1979), prof. (2007).

1970–1980 w ZNP.

Od 1967 pracownik naukowy Instytutu Fizyki Teoretycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (1998–2005 wicedyr., od 2005 kierownik Zakładu Teorii Cząstek Elementarnych).

W III 1968 uczestnik strajków studenckich we Wrocławiu. 1976–1980 kolporter niezależnych pism, m.in. „Biuletyn Informacyjny” KOR/KSS KOR.

Od IX 1980 w „S”; od 8 IX członek Komitetu Założycielskiego na UWr., od I 1981 przew. KZ; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk.

13–15 XII 1981 przew. KS podczas strajku na UWr. 16–28 XII w ukryciu. 6 I 1982 internowany, przetrzymywany w AŚ we Wrocławiu, w Ośrodku Odosobnienia w Nysie (redaktor z Lotharem Herbstem i Cezarym Łagiewskim pisma dla internowanych „PAPuga TASSmańska”) i Strzelcach Opolskich (redaktor z L. Herbstem i C. Łagiewskim pisma dla internowanych „PAPużka TASSmańska”), 25 II aresztowany i przewieziony do AŚ we Wrocławiu, 11 VI zwolniony ze wzgl. na stan zdrowia. W 1982 wielokrotnie zatrzymywany. 5 XI 1982 ponownie internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Strzelinie, 15 XII zwolniony. 19 XI 1982 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia wyłączył postępowanie do odrębnego rozpoznania ze wzgl. na stan zdrowia, 28 VII 1983 postępowanie umorzono na mocy amnestii. 1982–1989 członek Ogólnopolskiej Sekcji Nauki „S”. 1982–1989 kolporter podziemnych pism, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Z Rąk do Rąk”. 1983–1989 współzałożyciel, redaktor i autor podziemnego pisma „Z Rąk do Rąk”, 1983–1988 współpracownik redakcji, autor w piśmie „Obecność”, 1984–1987 redaktor i autor w piśmie „Walka”, 1987–1989 autor w piśmie „Region”. 6–7 V 1988 doradca NZS UWr. podczas strajku.

1989–1991 przew. KZ, w III 1990 delegat na II WZD Regionu Dolny Śląsk, III – X 1990 rzecznik prasowy ZR; X 1990 – 1991 kierownik Działu Zagranicznego. Od 1990 członek SDP. 1990–1993 w krajowym prezydium ROAD/UD, 1991–1997 poseł RP z list UD/UW, 1994–2005 w Radzie Krajowej UW, w 2005 w PD. 1997–2001 sędzia Trybunału Stanu. 2002–2010 pełnomocnik prezydenta Wrocławia ds. nauki, od 2000 przew. Stowarzyszenia Absolwentów UWr.; od 2002 w Zarządzie Niemiecko-Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół UWr.

Autor ok. 80 publikacji naukowych z dziedziny teorii cząstek elementarnych, współredaktor monografii Wrocławskie środowisko akademickie. Twórcy i uczniowie 1945–2005 (2007) oraz ok. 300 pozycji publicystycznych m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015), Medalem KEN (1997).

26 XI 1970 – 13 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. III/WOKPP KW MO/WUSW we Wrocławiu w ramach SO krypt. Katedra; 19 XI 1981 – 21 X 1983 przez Wydz. III-1 KW MO/WUSW w ramach SOR krypt. Ława; 8 II 1984 – 8 V 1986 przez Wydz. III-1 WUSW w ramach SOS krypt. Giaur; 22 V 1986 – 21 XI 1989 przez Wydz. III-1/WOKPP w ramach KE krypt. Janczar.

Adam Jerzy Basak, ur. 3 XII 1934 w Bielicach, zm. 25 II 2025 we Wrocławiu. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek historia (1958) oraz Wydz. Prawa (1962), w 1966 doktorat z prawa. Od 1962 w Towarzystwie Miłośników Wrocławia, członek Zarządu Głównego. Jako uczeń LO założyciel wraz z kolegami organizacji konspiracyjnej (ok. 40 członków) Demokracja Polska (której celem było odzyskanie suwerenności i budowa demokratycznego państwa poprzez samokształcenie, w decydującym momencie walka zbrojna) w poł. VII 1951 zlikwidowanej przez PUBP w Toruniu, 19 XII 1951 skazany na 4 lata więzienia, do III 1952 osadzony w ZK w Toruniu, do 24 XII 1952 w ZK Koronów i w Sosnowcu, od I 1953 skierowany do KWK Sośnica, 13 II 1953 zwolniony na mocy amnestii (z XI 1952). W X 1956 współautor we Wrocławiu apelu do studentów w geście solidarności z Powstaniem Węgierskim. W III 1968 uczestnik strajku w gmachu głównym UWr. 1958-1959 inspektor w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej we Wrocławiu, 1959-1961 nauczyciel w SP dla dzieci i dorosłych, 1961-1996 pracownik naukowy w Instytucie Historycznym UWr. Od IX 1980 w "S"; od IX 1980 organizator i przew. Koła „S” w Instytucie Historycznym UWr; IX 1980 – XII 1981 członek Komisji Uczelnianej KZ, wiceprzewodniczący Komisji Rewizyjnej; w III 1981 kierował przygotowaniem do obrony gmachu Instytutu na wypadek przewidywanego strajku generalnego w związku z kryzysem bydgoskim. W 1981 członek akademickiego Biura Pomocy Wsi na UWr. Po 13 XII 1981 uczestnik protestu na Wydz. i zbierania składek wśród członków Ogniwa. IV-VII 1982 współredaktor podziemnego miesięcznika „Dziś i Pojutrze” wydawanego na zlecenie konspiracyjnej Komisji Uczelnianej. W l. 80. organizator odczytów w ramach Tygodni Kultury Chrześcijańskiej (Opole, Namysłów i Wrocław), autor tekstów historycznych w dwutygodniku Kurii Diecezjalnej „Nowe Życie”. 1989-1990 przew. Koła "S" w IH. Członek dolnośląskiego Stowarzyszenia Byłych Więźniów Politycznych. Od 1996 na emeryturze. Autor kilku książek, m.in. Historia pewnej mistyfikacji. Zbrodnia Katyńska przed Trybunałem Norymberskim (1993) oraz ok. 100 artykułów naukowych. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1983).

Paweł Jakub Kocięba-Żabski (ur. 24 marca 1964 we Wrocławiu) – działacz wrocławskiej opozycji antykomunistycznej, dziennikarz i kolporter prasy podziemnej (m.in. „Tygodnika Mazowsze”; był też dziennikarzem i wydawcą „Gazety Akademickiej”), później polityk ROAD, Unii Demokratycznej, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej, dziennikarz, m.in. „Dziennika Dolnośląskiego” i dolnośląskiej mutacji „Gazety Wyborczej”, a także były radny miasta Wrocławia.

Student UWr; od 1982 działacz NZS, bard środowiska akademickiego we Wrocławiu, od 1986 członek nieformalnego samorzadu Dwunastka, organizator happeningów, 1994-2002 członek Rady Miejskiej Wrocławia, 1998-2002 dyrektor Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu, organizator koncertów i festiwali muzycznych.

1978–1980 jako uczeń SP nr 66 tamże oraz XI LO tamże uczestnik akcji malowania napisów na murach i rozklejania plakatów. III 1980 kolporter ulotek dot. bojkotu wyborów do Sejmu PRL i Rad Narodowych oraz (VIII 1980) informujących o strajkach na Wybrzeżu. Uczestnik grupy samokształceniowej korzystającej z wydawnictw przedwojennych i emigracyjnych. Jesienią 1980 współpracował z Uczniowskim Komitetem Odnowy Społecznej we Wrocławiu.

Po 13 XII 1981 kolporter prasy podziemnej, drukarz, uczestnik akcji ulotkowych i malowania napisów na murach oraz tzw. cichych przerw we wrocławskich szkołach średnich. V 1982 współzałożyciel Polskiej Niezależnej Organizacji Młodzieżowej we Wrocławiu, do XII 1983 przew. Generalnego Prezydium PNOM. XII 1982 – X 1984 redaktor nacz. podziemnego pisma „Młodzież”. Do XII 1983 uczestnik manifestacji organizowanych przez RKS Dolny Śląsk i SW, współpracownik SW. III – XII 1983 organizator (we współpracy z SW) szkoleń drukarskich dla młodzieżowych zespołów poligraficznych. 1983 współzałożyciel (z Bohdanem Błażewiczem) podziemnego Wydawnictwa im. Grzegorza Przemyka. 8 XII 1983 zatrzymany przez SB; do II 1984 kilkakrotnie wzywany i przesłuchiwany (sprawę umorzono). 1984–1990 student Wydz. Prawa i Administracji Uniwersytetu Wrocławskiego. 1984–1985 wzywany przez SB na przesłuchania. XI 1985–1991 członek NZS, 1985–1987 członek redakcji podziemnego pisma NZS „CDN”, 1989–1991 współpracownik pisma NZS „23” (d. „CDN”). V 1988 i V 1989 uczestnik strajków studenckich na UWr.

IV 1989 współorganizator tury Nadzwyczajnego Zjazdu Delegatów NZS we Wrocławiu. Od IV 1989 członek Komisji Wydz. i delegat na Uniwersyteckie Zgromadzenie Delegatów NZS UWr. 1989–1990 publikował w piśmie NZS Wydz. Prawa i Administracji UWr. „Bez Apelacji” oraz w „Studenckim Tygodniku Autonomicznym Niezależnym STAN”. 1989–1990 rzecznik Inicjatywy Społecznej „Wolne Wybory Teraz” na terenie Dolnego Śląska. 1990–1992 autor w „Colloquium” (NZS). 1990–1991 członek KKK. NZS oraz delegat na VI i VII KZD NZS. Od lat 90. organizator wielu inicjatyw, poświęconych upamiętnianiu działalności NZS we Wrocławiu oraz edukacji historycznej. 1990–1991 pracownik Działu Sprzedaży WSS Społem–Północ Wrocław, 1991–1992 własna działalność gospodarcza, 1993–1995 redaktor nacz. „Miesięcznika Akademickiego Maska”, 1995–2003 wicedyr. ds. administracyjnych Fundacji Kultury Akademickiej Universitas we Wrocławiu. 2003–2011 wiceprezes Zarządu Kancelarii Doradczej Euro-Infor tamże, 2012–2017 wiceprezes Zarządu Stadion Catering sp. z o. o. tamże, od 2017 dyr. administracyjny.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010) oraz uhonorowany przez ZR „S” Dolny Śląsk Medalem XXX-lecia Solidarności (2010).

1984–1991 w NZS UWr, 1985–1988 członek podziemnego Zarządu Uniwersyteckiego, 1984–1989 działacz SW. 1984–1989 wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1984–1989 drukarz i kolporter podziemnych pism, książek oraz ulotek SW i NZS, organizator podziemnych punktów poligraficznych. 1985–1989 współtwórca Radia NZS, współpraca z SW, gł. w dostawach sprzętu, późn. spiker Radia SW. 1985–1987 w jego pokoju w Domu Studenckim Wagant liczne spotkania działaczy studenckich. 1986–1987 organizator i kierownik podziemnej Oficyny Wydawniczej NZS UWr Universitas. 1986 uczestnik akcji „Uwolnić Frasyniuka”. 1986–1989 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Solidarność Dolnośląska”. 1986–1989 uczestnik happeningów Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. 10 I 1987 uczestnik II KZD NZS w Warszawie. VI 1987 twórca transparentu NZS UWr na pielgrzymkę papieską w Gdańsku. 1987–1989 redaktor podziemnego pisma NZS UWr „Akces”, 1988–1989 drukarz i redaktor „Komunikatu” NZS UWr. 1988–1989 wydawca „Kontry”. 1988–1989 jeden z organizatorów audycji Radia „Solidarność”.
6–7 V 1988 współorganizator i uczestnik strajku w Instytucie Filologii Polskiej UWr, V 1989 uczestnik strajków studenckich na UWr. 1988–1989 współpracownik pisma studenckiego „Goniec” i redaktor „Kontry”.
VI 1989 współorganizator Obozu Żywego Protestu we Wrocławiu. 1989 członek Rady Oddziału SW Dolny Śląsk. 1990–1994 w KLD, członek władz krajowych. 1991–1995 dyr. generalny/prezes zarządu w Radiu Eska we Wrocławiu, 1995–2003 właściciel firmy Berg Wrocław, od 2004 podwykonawca firmy GLS SA. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010).

Arnold Zajder był studentem filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego w drugiej połowie lat 80., aktywnie zaangażowanym w działalność opozycyjną i studencką.
W październiku 1988 r. znalazł się w gronie głównych organizatorów bojkotu zajęć w Studium Wojskowym UWr., będącego częścią ogólnopolskiej akcji protestacyjnej studentów przeciw obowiązkowi szkolenia wojskowego i jego indoktrynacyjnemu charakterowi. Wraz z Grzegorzem Braunem, Tomaszem Kontkiem i Martą Morawiecką reprezentował studentów podczas wieców i rozmów z władzami uczelni. Wszedł także w skład Rady Kompanii – grupy kierującej akcją protestacyjną na miejscu. Według relacji Tomasza Kontka nie był on członkiem NZS.
23 października 1988 r. został wybrany do wspólnej reprezentacji ośrodków akademickich z Wrocławia, Warszawy i Krakowa, prowadzącej rozmowy z Ministerstwem Edukacji Narodowej i Ministerstwem Obrony Narodowej. Wraz z Braunem i Kontkiem najaktywniej koordynował działania nie tylko na Uniwersytecie Wrocławskim, ale także na innych wrocławskich uczelniach.
W 1989 r., po nieudanych wyborach do samorządu studenckiego (niska frekwencja uniemożliwiła powstanie uprawomocnionych władz), rektor UWr. powołał Komisję ds. Samorządu, która miała pełnić funkcję Zgromadzenia Ogólnego do czasu nowych wyborów. Jej przewodniczącym został Arnold Zajder, a jego zastępcami Paweł Skrzywanek i Tomasz Głowiński. Funkcja ta dawała mu formalny mandat reprezentanta społeczności studenckiej wobec władz uczelni.
Arnold Zajder zapisał się w historii Uniwersytetu Wrocławskiego jako jeden z liderów pokolenia studentów końca lat 80., którzy poprzez akcje protestacyjne i działalność organizacyjną przyczyniali się do demokratyzacji życia akademickiego oraz stopniowego ograniczania narzuconych przez władze PRL form kontroli nad młodzieżą akademicką.

1983-1987 działacz studencki, senator Wydz. Nauk Przyrodniczych w Senacie UWr; założyciel podziemnych struktur samorządowych na UWr. 1985-1989 działacz duszpasterstwa dominikańskiego o. Ludwika Wiśniewskiego Dominik, dziennikarz czasopisma Ruchu Młodych Katolików U siebie „Wyzwanie”, współorganizator nieformalnych obozów studenckich w Tatrach (Małe Ciche, Biały Dunajec). Oficjalny reprezentant niezależnej prasy studenckiej („Wrocławski Student”). Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz. 1986-1989 założyciel i działacz nieformalnego samorządu studenckiego Dwunastka, organizator wielu akcji studenckich. W 1987 założyciel i pierwszy prezes Bratniej Pomocy, pierwszej, niekoncesjonowanej organizacji samopomocowej na UWr, współpracownik NZS. W V 1988 i V 1989 organizator i uczestnik strajków studenckich na UWr.
1989-1992 pracownik UWr; 1990-1994 radny Miasta Wrocław z listy KO; 1992-1994 kierownik oddziału US West Polska we Wrocławiu; 1994-1998 konsultant Ward Howell; 1998-2003 partner, od 2003 partner zarządzający Signium International. Rozpracowywany w ramach SOR krypt. Aktyw.

1978–1980 związany ze Studenckim Komitetem Solidarności we Wrocławiu, uczestnik spotkań i wykładów, kolporter wydawnictw niezależnych m.in. książek NOW-ej, „Robotnika”, „Biuletynu Informacyjnego” KSS KOR, oświadczeń SKS. Od X 1980 w NZS. Od 28 IV 1981 członek Zarządu Uniwersyteckiego NZS UWr, szef sekcji społecznej. 25 V 1981 we Wrocławiu współorganizator (z Piotrem Krukowskim) marszu na rzecz uwolnienia więźniów politycznych. 19 XI – 11 XII 1981 członek Uniwersyteckiego KS podczas strajku radomskiego na UWr.
23 III 1982 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Grodkowie, 1 VII 1982 zwolniony. 1982–1984 członek podziemnego Zarządu Uczelnianego NZS UWr., współorganizator i uczestnik wielu akcji ulotowych oraz zbiórek pieniędzy. 25 IV 1984 ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń za noszenie znaczka „S”. 1987–1996 pracownik biblioteki Akademii Medycznej we Wrocławiu. 1989–1996 wiceprzew. koła „S” w Bibliotece Akademii Medycznej. XII 1989 redaktor pisma „Naszym Zdaniem”. 1991–2001 w PC. 1996–2001 zatrudniony w Wydz. Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego we Wrocławiu. Od 2001 na rencie. Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).

Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydz. Filologicznego (1994). 1986–1991 działacz NZS, współpracownik i kolporter podziemnych pism NZS UWr „Komunikat” i „Akces”, a także ulotek i książek. 1988–1991 członek Zarządu Uniwersyteckiego NZS, 1989–1991 przew. V 1988 współtwórca petycji do MEN ws. pluralizmu na uczelniach i powtórnej legalizacji NZS. 5 V 1988 współorganizator wiecu studenckiego na pl. Uniwersyteckim oraz strajku studenckiego 6 V 1988 w Instytucie Filologii Polskiej UWr, członek Uczelnianego KS. VIII 1988 redaktor podziemnego pisma oraz drukarz „Gazety Strajkowej” w parafii Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła (tzw. Na Górce) podczas strajku w KWK Manifest Lipcowy w Jastrzębiu-Zdroju. 9–10 IX 1988 delegat na III KZD NZS w Gdańsku, członek KKK. 11 X 1988 organizator wiecu studentów w Sali Nehringa Wydz. Filologicznego UWr. X 1988 uczestnik bojkotu Studium Wojskowego UWr. 13 XII 1988 współorganizator pochodu studentów i zwolenników „S” w rocznicę stanu wojennego. 19 I 1989 organizator wiecu przed gmachem UWr dot. legalizacji NZS. 27 II 1989 współorganizator spotkania z Lechem Wałęsą w sali Oskara Balzera w gmachu gł. UWr. 22 IV 1989 współorganizator i uczestnik pierwszej tury IV Nadzwyczajnego KZD NZS. 25 IV 1989 współorganizator wiecu „Pogrzeb patrona” przed gmachem gł. UWr. V 1989 wybrany do Międzyuczelnianego KS, uczestnik strajków na UWr.

VI 1990–III 1992 rzecznik prasowy wojewody wrocławskiego. 1990–1994 w KLD, od 1992 sekretarz oddziału wrocławskiego, 1994 przew. KLD w woj. wrocławskim. 1994 współtwórca kampanii wyborczej Wrocławskiej Koalicji Obywatelskiej Wrocław 2000 w wyborach samorządowych. XI 1994–III 1996 asystent przew. Rady Miejskiej Wrocławia. 1994–2001 w UW, sekretarz, wiceprzew., przew. regionu wrocławskiego, członek Rady Krajowej UW. 1995 stypendysta The Kettering Foundation. 1996–2001 dyr. Biura Promocji Miasta i Współpracy z Zagranicą w Urzędzie Miejskim Wrocławia. 1998–2001 radny Sejmiku Województwa Dolnośląskiego z listy UW, 2001–2016 w PO, członek Zarządu Regionu, 2003–2014 przew. struktur miejskich we Wrocławiu, 2013–2016 przew. PO w regionie dolnośląskim, 2005 szef kampanii Donalda Tuska w wyborach prezydenckich oraz 2011 PO w wyborach parlamentarnych. 2001–2004 poseł na Sejm RP z listy PO. 2004–2014 poseł do Parlamentu Europejskiego z listy PO, członek grupy Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów, 2012–2014 wiceprzew. PE. 2015–2023 poseł na Sejm RP z list PO i PSL, 2019–2023 wiceprzew. Klubu Parlamentarnego Koalicja Polska-PSL-Kukiz ’15. Od 2016 w Stowarzyszeniu Europejscy Demokraci/Unii Europejskich Demokratów, wiceprzew. I–IV 2024 wicewojewoda dolnośląski.

11 X 1988–XI 1989 rozpracowywany przez Wydz. III-1 WUSW we Wrocławiu, w ramach SOR krypt.

Polski muzyk, dyrygent, kierownik zespołów muzycznych, pedagog. Jest absolwentem Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1969–80 był szefem Filharmonii Wrocławskiej, w okresie 1975–76 pracował jako szef Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, 1977–79 i 1984–86 dyrygował Prezydencką Orkiestrą Symfoniczną w Ankarze, 1979–90 był zastępcą dyrektora artystycznego i stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie, następnie w latach 1981–86 pracował na stanowisku szefa orkiestry Filharmonii Krakowskiej, 1990–93 pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I dyrygenta Polskiej Orkiestry Radiowej w Warszawie, 1994–2001 był gościnnym dyrygentem Praskiej Orkiestry Symfonicznej, od 1998 jest dyrygentem–rezydentem Festiwalu Chopinowskiego w Gaming.

Jedna z najsłynniejszych polskich artystek estradowych, piosenkarka, gitarzystka i aktorka. Co ciekawe swoją zawodową karierę rozpoczynała jako lekkoatletka. Zdobyła również brązowy medal w biegu na 80 m. przez płotki, a w sztafecie 4 x 100 m w Olsztynie, zwyciężyła wraz ze swoimi partnerkami na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski. Na swój amatorski debiut sceniczny musiała czekać do 1962 r. gdzie w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. W 1967 roku występowała podczas Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie, jednocześnie współpracując z Polskim Radiem. W 1970 roku ukazał się jej debiutancki album pod tytułem "Żyj mój świecie". Od tej pory wydała ponad 20 (w tej chwili 21) albumów studyjnych, oraz znaczną ilość kompilacji, singli, albumów koncertowych i innych. W jej repertuarze znajdują się takie hity jak: "Łatwopalni", "Małgośka", czy "Niech żyje bal". Wielokrotnie nagradzana odznaczeniami państwowymi za swój niewątpliwy wkład w kulturę rozrywkową, przyznano jej Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Oprócz swojej bogatej kariery muzycznej, piosenkarka występowała także na deskach teatrów oraz w wielu produkcjach telewizyjnych.

Zbudowana w latach 1911-1913 w stylu modernistycznym, jako pamiątka w setną rocznicę odezwy "Do mojego ludu" wydanej przez Fryderyka Wilhelma III, nawołującą do przeciwstawienia się Napoleonowi Bonaparte. Hala ta miała stanowić główny punkt wystawy stulecia. Konkurs na projekt wygrał jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów - Max Berg, a w późniejszym etapie przy pracy pomagali mu Guenther Trauer oraz nikomu jeszcze nieznany Richard Konwiarz. Podczas II Wojny światowej uszkodzone zostały organy znajdujące się wewnątrz hali, co poskutkowało ich rozebraniem i umieszczeniem części piszczałek w Archikatedrze Wrocławskiej i Bazylice Jasnogórskiej.Po 1945 roku przemianowana została na Halę Ludową. W 1948 roku kompleks budynków wraz z Halą Ludową został wykorzystany do prezentacji monumentalnej Wystawy Ziem Odzyskanych. W okresie PRL Hala pełniła głównie funkcje koncertowe i sportowe. Po remoncie z roku 1997 hala otrzymała atut w postaci rozsuwanej posadzki i przesuwnych trybun, dzięki którym może swobodnie zmieniać swoje przeznaczenie, z ekspozycyjnego w sportowy.

Jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów, urodzony w Szczecinie w 1870 roku. Absolwent Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Charlottenburgu, wrocławski architekt miejski w latach 1909-1924. Autor między innymi Miejskiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Hoene-Wrońskiego, współtwórca Hali Stulecia, autor łaźni przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. To co wyraźnie zaznacza się w jego twórczości to wczesna fascynacja gotykiem, która wraz w czasem zmienia się w początkową fazę modernizmu. Max Berg najczęściej projektował budynki użyteczności publicznej, lub budynki zakładów miejskich (np. wrocławskich elektrowni wodnych). Zmarł 22 stycznia w Baden-Baden.

Jeden z najsłynniejszych polskich aktorów filmowych i teatralnych. Urodził się w 1928 roku we wsi na Śląsku - Godowie. W 1954 roku ukończył PWST w Warszawie, a debiut sceniczny zaliczył w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze w 1955 roku. W latach 1974-2015 był aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie. W swoim dorobku ma ponad 115 ról filmowych i 18
kreacji telewizyjnych. Jest laureatem wielu nagród filmowych i odznaczeń państwowych, z których wymienić należy tytuł Kawalera Orderu Orła Białego.

Król cyganerii, aforysta, literat, dziennikarz. Współpracował z ponad 50 różnymi tytułami prasowymi. Specjalizował się głównie w krótkich formach tekstowych, w których zawsze celnie trafiał "w punkt". Jego nietuzinkowy charakter najlepiej oddaje cytat właśnie jego autorstwa:
“Urodziłem się, więc jestem, jestem, więc myślę. Wielu myśli, że myśli, ale nic więcej. Ja myślę, że myślę więcej, bo mi za to płacą; niewiele wprawdzie – jako że myślenie wciąż ma ogromną przyszłość, ale nie ma żadnej teraźniejszości – zawsze jednak. Jestem małomówny, ale daję dużo do myślenia. Szanuję czas czytelników, oszczędzam papier i nie przemęczam się”.

Polski aktor filmowy i teatralny, reżyser, administrator i nauczyciel. Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej, po zakończeniu II wojny światowej wstąpił do Milicji Obywatelskiej. w 1946 roku został absolwentem Starego Teatru w Krakowie, na którym ukończył Studio Teatralne, w 1954 ukończył Wydział Reżyserski PWST w Warszawie.
W latach 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, następnie w latach 1947/49 grał na deskach Miejskiego Teatu Dramatycznego Juliusza Słowackiego i w Starym Teatrze. W latach 1957 roku dołączył do ekipy Teatru Współczesnego, z którym współpracował do 1974 roku. Jego debiut reżyserski nastąpił w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. Następnie pełnił funkcje pedagogiczne i administratorskie w latach 1969-1981 pełnił funkcje prorektora i rektora PWST w Warszawie. W 1984 roku dołączył do trupy Teatru Studio, której członkiem był do 1988 roku.
Jako aktor filmowy zostanie zapamiętany przede wszystkim z roli Michała Wołodyjowskiego z dwóch części trylogii w reżyserii Jerzego Hofmanna. Podczas swojej kariery filmowej współpracował z wieloma nazwiskami z pierwszej ligi światowego kina, z Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Krzysztofem Kieślowskim czy Andrzejem Munkiem.
Podczas swojej kariery wielokrotnie nagradzany i odznaczany państwowymi odznaczeniami między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi czy Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Polski literat, krytyk, reżyser i administrator. Urodził się w Krakowie w 1930 roku. Debiutował w 1948 roku tekstem opublikowanym w "Przekroju". Współpracował z takimi tytułami jak: "Echo Krakowa", "Przegląd Kulturalny", "Współczesność" czy "Życie Literackie". Wraz z Jerzym Grotowskim założyli w 1959 roku Teatr 13 rzędów, który przekształcił się w Teatr Laboratorium. W 1984 roku przeniósł się do Francji gdzie współpracował z Théâtre La Chamaille w Nantes. W Polsce współpracował w latach dziewięćdziesiątych z Teatrem Starym w Krakowie, czasopismem "Odra" i Instytutem Grotowskiego.

Urodzony we Lwowie, polski aktor, reżyser i kierownik artystyczny. Zdał maturę w 1929 roku jako absolwent Gimnazjum Stefana Batorego we Lwowie. Następnie zaciągnął się na służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1932–33 studiował na wydziale prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1933 rozpoczął karierę aktorską w zespole artystycznym Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. W 1935 roku w Warszawie zdał eksternistyczny egzamin Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. W 1936–38 był członkiem zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu, lata 1938-39 spędził w Teatrze Miejskim w Częstochowie. Okres II wojny światowej minął mu na pracy fizycznej we Lwowie i udziale w tajnych przedstawieniach teatralnych. Po wojnie związany był gościnnie z wieloma scenami, pojawiał się na deskach teatrów we Lwowie, Olsztynie, Warszawie, Krakowie, Katowicach, Wrocławiu, Szczecinie, Poznaniu i Łodzi. W 1952 roku związał się umową długoterminową z Teatrami Dramatycznymi za sprawą Wilama Horzycy, gdzie odgrywał rolę za rolą aż do śmierci.
Był także znakomitym aktorem filmowym i telewizyjnym, zapamiętanym przede wszystkim z "Zakazanych piosenek", "Rękopisu znalezionego w Saragossie", "Stawki większej niż życie" czy "Czterech Pancernych i Psa".
Przez wiele lat kierował wrocławskim oddziałem Związku Artystów Scen Polskich. Po śmierci pochowano go na wrocławskim cmentarzu na Klecinie, a dziś możemy przechadzać się ulicą jego imienia.

Tancerka i choreograf, wieloletnia balerina Opery Wrocławskiej. W swojej karierze zawodowej związana była w latach: 1947–1972 z Operą wrocławską jako tancerka, w latach 1962–1972 współpracowała także z Wrocławskim Teatrem Pantomimy, w latach 1971–1976 była solistką w Operetce Dolnośląskiej we Wrocławiu, a w latach 1976–1979 tańczyła w Teatrze Muzycznym we Wrocławiu. Lata 1979–1981 spędziła jako choreograf Teatru Muzycznego w Szczecinie, lata 1981–1990 to lata spędzone na pracy nauczyciela w Operze Wrocławskiej.

Wrocławski fizykochemik, związany zawodowo z Politechniką Wrocławską (od 1964 r.) i Instytutem Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych, od 1969 członek Państwowej Akademii Nauk. W latach 1983–93 pełnił funkcję dyrektora Międzynarodowego Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur.

Polski historyk i bibliotekoznawca. Maturę zdał w 1922 roku w Samborze. Uczył się na Wydziale Filozoficznym, następnie Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pracował jako bibliotekarz Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, następnie jako pracownik naukowy Katedrze Historii Oświaty i Szkolnictwa Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1929 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. W 1937 roku został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Naukowego. Politycznie związany w tym okresie z Stronnictwem Demokratycznym. II Wojnę Światową spędził we Lwowie jako bibliotekarz, a następnie kustosz Archiwum Miejskiego. 9 maja 1945 roku przyjechał do Wrocławia wraz z Grupą Naukowo-Kulturalną. Zawodowo związany z Katedrą Bibliotekoznawstwa (od 1969 roku Instytutem Bibliotekoznawstwa), której przewodził w latach 1969-1972. W latach 1946-1949 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Narodowego Imienia Ossolińskich, a następnie w latach 1965-1975 członka Rady Naukowej tejże instytucji. W 1970 roku odznaczony Nagrodą Miasta Wrocławia w dziedzinie nauki.l

Mikrobiolog, żołnierz, urodził się w 1927 roku w Nowym Sączu, ukończył szkołę podstawową w czasie II wojny światowej. W 1944 roku dołączył do polskiej partyzantki za pośrednictwem Józefa Stadnickiego. W szeregach Armii Krajowej funkcjonował pod pseudonimem "Orzeł". Po wkroczeniu wojsk sowieckich próbował ujawnić się i złożyć broń, ale działania NKWD skutecznie mu w tym przeszkodziły, namawiając go do współpracy. W oddziale zajmował się akcjami bojowymi, dywersją, a także wykonywaniem wyroków sądowych. Następnie służył pod dowództwem Józefa Kurasia "Ognia", sam przyjmując kryptonimy najpierw "Ojca", a później "Śmiga". W oddziale tym działał aż do śmierci dowódcy w 1947 roku. Po wyjściu z ukrycia próbował na nowo ułożyć sobie życie, w czym znacznie przeszkadzały mu działania Urzędu Bezpieczeństwa. Jego życiowym szczęściem okazało się trafienie na profesora Ludwika Hirszfelda, który ówcześnie już będąc gwiazdą światowego formatu w dziedzinie immunologii wziął go na swojego asystenta. Po ukończeniu studiów pracował do 1957 roku w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN. Tytuł profesora uzyskał w 1970 roku, a następnie kierował Instytutem Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. L. Hirszfelda najpierw w latach 1981-85 jako wicedyrektor, a potem już jako dyrektor do 1999 roku. W 1991 został także zaproszony do panteonu PAN. Za swoje zasługi w dziedzinie nauki i walki o niepodległość został nagrodzony odznaczeniami państwowymi, Krzyżem Armii Krajowej w 1995 roku i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski również w 1995 r.

Kaczyński Lech, polski polityk i prawnik, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2005–2010, działacz opozycji w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, minister sprawiedliwości i prokurator generalny (2000–2001), prezydent Warszawy (2002–2005), prezes partii Prawo i Sprawiedliwość (2001–2003), senator I kadencji (1989–1991) oraz poseł na Sejm, (1991–1993, 2001–2002).

Pomnik Papieża Jana XXIII odsłonięty 5 czerwca 1968 roku znajdujący się we Wrocławiu przy ulicy św. Marcina. Figura autorstwa Ludwiki Nitschowej w momencie odsłonięcia była wyjątkowa. Jako jedyny w Polsce pomnik przedstawiający osobę duchowną, której budowę zainicjował oraz sfinansował Komitet Wojewódzki PZPR. Była to forma usankcjonowania polskości na Ziemiach Zachodnich, do których Papież Jan XXIII odniósł się w słowach: "Mówiono nam też, że w dalekiej Polsce w obronie waszego kraju życie poświęcił nasz rodak pochodzący z naszego Bergamo, nazwiskiem Francesco Nullo. Mówicie mi, że odrodzona Polska postawiła temu szlachetnemu pułkownikowi pomniki; jego nazwiskiem nazwała ulice – jak to miało miejsce we Wrocławiu, na ziemiach zachodnich po wiekach odzyskanych".
Granitowy posąg wraz z cokołem wykonanym z tego samego materiału ma 5,2 metry wysokości, a na jego podstawie widnieje napis "Pacem in Terris".

Paszkowski Władysław, wieloletni Paszkowski Władysław, wieloletni Wojewódzki Konserwator Zabytków województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum. województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum, odznaczony Krzżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).

Członek POW, w latach 1914–1917 żołnierz Legionów Polskich (1914-1917), adiutant Józefa Piłsudskiego, attaché wojskowy RP w Paryżu i Brukseli (1922–1923), oficer Sztabu Generalnego i szef wydziału Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej (od 1925), szef gabinetu ministra spraw wojskowych (1926-1930), wiceminister spraw zagranicznych (1930-1932), minister spraw zagranicznych (od 1932).