Polski muzyk, dyrygent, kierownik zespołów muzycznych, pedagog. Jest absolwentem Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej we Wrocławiu. W latach 1969–80 był szefem Filharmonii Wrocławskiej, w okresie 1975–76 pracował jako szef Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, 1977–79 i 1984–86 dyrygował Prezydencką Orkiestrą Symfoniczną w Ankarze, 1979–90 był zastępcą dyrektora artystycznego i stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie, następnie w latach 1981–86 pracował na stanowisku szefa orkiestry Filharmonii Krakowskiej, 1990–93 pełnił funkcję dyrektora artystycznego i I dyrygenta Polskiej Orkiestry Radiowej w Warszawie, 1994–2001 był gościnnym dyrygentem Praskiej Orkiestry Symfonicznej, od 1998 jest dyrygentem–rezydentem Festiwalu Chopinowskiego w Gaming.

Jedna z najsłynniejszych polskich artystek estradowych, piosenkarka, gitarzystka i aktorka. Co ciekawe swoją zawodową karierę rozpoczynała jako lekkoatletka. Zdobyła również brązowy medal w biegu na 80 m. przez płotki, a w sztafecie 4 x 100 m w Olsztynie, zwyciężyła wraz ze swoimi partnerkami na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski. Na swój amatorski debiut sceniczny musiała czekać do 1962 r. gdzie w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. W 1967 roku występowała podczas Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie, jednocześnie współpracując z Polskim Radiem. W 1970 roku ukazał się jej debiutancki album pod tytułem "Żyj mój świecie". Od tej pory wydała ponad 20 (w tej chwili 21) albumów studyjnych, oraz znaczną ilość kompilacji, singli, albumów koncertowych i innych. W jej repertuarze znajdują się takie hity jak: "Łatwopalni", "Małgośka", czy "Niech żyje bal". Wielokrotnie nagradzana odznaczeniami państwowymi za swój niewątpliwy wkład w kulturę rozrywkową, przyznano jej Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Oprócz swojej bogatej kariery muzycznej, piosenkarka występowała także na deskach teatrów oraz w wielu produkcjach telewizyjnych.

Zbudowana w latach 1911-1913 w stylu modernistycznym, jako pamiątka w setną rocznicę odezwy "Do mojego ludu" wydanej przez Fryderyka Wilhelma III, nawołującą do przeciwstawienia się Napoleonowi Bonaparte. Hala ta miała stanowić główny punkt wystawy stulecia. Konkurs na projekt wygrał jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów - Max Berg, a w późniejszym etapie przy pracy pomagali mu Guenther Trauer oraz nikomu jeszcze nieznany Richard Konwiarz. Podczas II Wojny światowej uszkodzone zostały organy znajdujące się wewnątrz hali, co poskutkowało ich rozebraniem i umieszczeniem części piszczałek w Archikatedrze Wrocławskiej i Bazylice Jasnogórskiej.Po 1945 roku przemianowana została na Halę Ludową. W 1948 roku kompleks budynków wraz z Halą Ludową został wykorzystany do prezentacji monumentalnej Wystawy Ziem Odzyskanych. W okresie PRL Hala pełniła głównie funkcje koncertowe i sportowe. Po remoncie z roku 1997 hala otrzymała atut w postaci rozsuwanej posadzki i przesuwnych trybun, dzięki którym może swobodnie zmieniać swoje przeznaczenie, z ekspozycyjnego w sportowy.

Jeden z najsłynniejszych wrocławskich architektów, urodzony w Szczecinie w 1870 roku. Absolwent Królewskiej Wyższej Szkoły Technicznej w Charlottenburgu, wrocławski architekt miejski w latach 1909-1924. Autor między innymi Miejskiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Hoene-Wrońskiego, współtwórca Hali Stulecia, autor łaźni przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie. To co wyraźnie zaznacza się w jego twórczości to wczesna fascynacja gotykiem, która wraz w czasem zmienia się w początkową fazę modernizmu. Max Berg najczęściej projektował budynki użyteczności publicznej, lub budynki zakładów miejskich (np. wrocławskich elektrowni wodnych). Zmarł 22 stycznia w Baden-Baden.

Jeden z najsłynniejszych polskich aktorów filmowych i teatralnych. Urodził się w 1928 roku we wsi na Śląsku - Godowie. W 1954 roku ukończył PWST w Warszawie, a debiut sceniczny zaliczył w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze w 1955 roku. W latach 1974-2015 był aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie. W swoim dorobku ma ponad 115 ról filmowych i 18
kreacji telewizyjnych. Jest laureatem wielu nagród filmowych i odznaczeń państwowych, z których wymienić należy tytuł Kawalera Orderu Orła Białego.

Król cyganerii, aforysta, literat, dziennikarz. Współpracował z ponad 50 różnymi tytułami prasowymi. Specjalizował się głównie w krótkich formach tekstowych, w których zawsze celnie trafiał "w punkt". Jego nietuzinkowy charakter najlepiej oddaje cytat właśnie jego autorstwa:
“Urodziłem się, więc jestem, jestem, więc myślę. Wielu myśli, że myśli, ale nic więcej. Ja myślę, że myślę więcej, bo mi za to płacą; niewiele wprawdzie – jako że myślenie wciąż ma ogromną przyszłość, ale nie ma żadnej teraźniejszości – zawsze jednak. Jestem małomówny, ale daję dużo do myślenia. Szanuję czas czytelników, oszczędzam papier i nie przemęczam się”.

Polski aktor filmowy i teatralny, reżyser, administrator i nauczyciel. Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej, po zakończeniu II wojny światowej wstąpił do Milicji Obywatelskiej. w 1946 roku został absolwentem Starego Teatru w Krakowie, na którym ukończył Studio Teatralne, w 1954 ukończył Wydział Reżyserski PWST w Warszawie.
W latach 1946/47 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, następnie w latach 1947/49 grał na deskach Miejskiego Teatu Dramatycznego Juliusza Słowackiego i w Starym Teatrze. W latach 1957 roku dołączył do ekipy Teatru Współczesnego, z którym współpracował do 1974 roku. Jego debiut reżyserski nastąpił w 1965 na Małej Scenie Teatru Współczesnego. Następnie pełnił funkcje pedagogiczne i administratorskie w latach 1969-1981 pełnił funkcje prorektora i rektora PWST w Warszawie. W 1984 roku dołączył do trupy Teatru Studio, której członkiem był do 1988 roku.
Jako aktor filmowy zostanie zapamiętany przede wszystkim z roli Michała Wołodyjowskiego z dwóch części trylogii w reżyserii Jerzego Hofmanna. Podczas swojej kariery filmowej współpracował z wieloma nazwiskami z pierwszej ligi światowego kina, z Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Krzysztofem Kieślowskim czy Andrzejem Munkiem.
Podczas swojej kariery wielokrotnie nagradzany i odznaczany państwowymi odznaczeniami między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi czy Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Polski literat, krytyk, reżyser i administrator. Urodził się w Krakowie w 1930 roku. Debiutował w 1948 roku tekstem opublikowanym w "Przekroju". Współpracował z takimi tytułami jak: "Echo Krakowa", "Przegląd Kulturalny", "Współczesność" czy "Życie Literackie". Wraz z Jerzym Grotowskim założyli w 1959 roku Teatr 13 rzędów, który przekształcił się w Teatr Laboratorium. W 1984 roku przeniósł się do Francji gdzie współpracował z Théâtre La Chamaille w Nantes. W Polsce współpracował w latach dziewięćdziesiątych z Teatrem Starym w Krakowie, czasopismem "Odra" i Instytutem Grotowskiego.

Urodzony we Lwowie, polski aktor, reżyser i kierownik artystyczny. Zdał maturę w 1929 roku jako absolwent Gimnazjum Stefana Batorego we Lwowie. Następnie zaciągnął się na służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1932–33 studiował na wydziale prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1933 rozpoczął karierę aktorską w zespole artystycznym Teatru imienia Juliusza Słowackiego w Krakowie. W 1935 roku w Warszawie zdał eksternistyczny egzamin Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej. W 1936–38 był członkiem zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu, lata 1938-39 spędził w Teatrze Miejskim w Częstochowie. Okres II wojny światowej minął mu na pracy fizycznej we Lwowie i udziale w tajnych przedstawieniach teatralnych. Po wojnie związany był gościnnie z wieloma scenami, pojawiał się na deskach teatrów we Lwowie, Olsztynie, Warszawie, Krakowie, Katowicach, Wrocławiu, Szczecinie, Poznaniu i Łodzi. W 1952 roku związał się umową długoterminową z Teatrami Dramatycznymi za sprawą Wilama Horzycy, gdzie odgrywał rolę za rolą aż do śmierci.
Był także znakomitym aktorem filmowym i telewizyjnym, zapamiętanym przede wszystkim z "Zakazanych piosenek", "Rękopisu znalezionego w Saragossie", "Stawki większej niż życie" czy "Czterech Pancernych i Psa".
Przez wiele lat kierował wrocławskim oddziałem Związku Artystów Scen Polskich. Po śmierci pochowano go na wrocławskim cmentarzu na Klecinie, a dziś możemy przechadzać się ulicą jego imienia.

Tancerka i choreograf, wieloletnia balerina Opery Wrocławskiej. W swojej karierze zawodowej związana była w latach: 1947–1972 z Operą wrocławską jako tancerka, w latach 1962–1972 współpracowała także z Wrocławskim Teatrem Pantomimy, w latach 1971–1976 była solistką w Operetce Dolnośląskiej we Wrocławiu, a w latach 1976–1979 tańczyła w Teatrze Muzycznym we Wrocławiu. Lata 1979–1981 spędziła jako choreograf Teatru Muzycznego w Szczecinie, lata 1981–1990 to lata spędzone na pracy nauczyciela w Operze Wrocławskiej.

Wrocławski fizykochemik, związany zawodowo z Politechniką Wrocławską (od 1964 r.) i Instytutem Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych, od 1969 członek Państwowej Akademii Nauk. W latach 1983–93 pełnił funkcję dyrektora Międzynarodowego Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur.

Profesor Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Specjalista w sprawach położnictwa i ginekologii.

Polski historyk i bibliotekoznawca. Maturę zdał w 1922 roku w Samborze. Uczył się na Wydziale Filozoficznym, następnie Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pracował jako bibliotekarz Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, następnie jako pracownik naukowy Katedrze Historii Oświaty i Szkolnictwa Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1929 roku uzyskał tytuł doktora filozofii. W 1937 roku został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Naukowego. Politycznie związany w tym okresie z Stronnictwem Demokratycznym. II Wojnę Światową spędził we Lwowie jako bibliotekarz, a następnie kustosz Archiwum Miejskiego. 9 maja 1945 roku przyjechał do Wrocławia wraz z Grupą Naukowo-Kulturalną. Zawodowo związany z Katedrą Bibliotekoznawstwa (od 1969 roku Instytutem Bibliotekoznawstwa), której przewodził w latach 1969-1972. W latach 1946-1949 pełnił funkcję dyrektora Zakładu Narodowego Imienia Ossolińskich, a następnie w latach 1965-1975 członka Rady Naukowej tejże instytucji. W 1970 roku odznaczony Nagrodą Miasta Wrocławia w dziedzinie nauki.l

Filolog klasyczna, wykładowca na Uniwersytecie Wrocławskim od 1945 roku.

Mikrobiolog, żołnierz, urodził się w 1927 roku w Nowym Sączu, ukończył szkołę podstawową w czasie II wojny światowej. W 1944 roku dołączył do polskiej partyzantki za pośrednictwem Józefa Stadnickiego. W szeregach Armii Krajowej funkcjonował pod pseudonimem "Orzeł". Po wkroczeniu wojsk sowieckich próbował ujawnić się i złożyć broń, ale działania NKWD skutecznie mu w tym przeszkodziły, namawiając go do współpracy. W oddziale zajmował się akcjami bojowymi, dywersją, a także wykonywaniem wyroków sądowych. Następnie służył pod dowództwem Józefa Kurasia "Ognia", sam przyjmując kryptonimy najpierw "Ojca", a później "Śmiga". W oddziale tym działał aż do śmierci dowódcy w 1947 roku. Po wyjściu z ukrycia próbował na nowo ułożyć sobie życie, w czym znacznie przeszkadzały mu działania Urzędu Bezpieczeństwa. Jego życiowym szczęściem okazało się trafienie na profesora Ludwika Hirszfelda, który ówcześnie już będąc gwiazdą światowego formatu w dziedzinie immunologii wziął go na swojego asystenta. Po ukończeniu studiów pracował do 1957 roku w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN. Tytuł profesora uzyskał w 1970 roku, a następnie kierował Instytutem Immunologii i Terapii Doświadczalnej im. L. Hirszfelda najpierw w latach 1981-85 jako wicedyrektor, a potem już jako dyrektor do 1999 roku. W 1991 został także zaproszony do panteonu PAN. Za swoje zasługi w dziedzinie nauki i walki o niepodległość został nagrodzony odznaczeniami państwowymi, Krzyżem Armii Krajowej w 1995 roku i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski również w 1995 r.

Wyszyński Stefan, polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny w latach 1946–1948, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski oraz prymas Polski w latach 1948–1981, kardynał prezbiter od 1953. Internowany przez władze komunistyczne PRL.

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

Hitler Adolf, niemiecki polityk pochodzenia austriackiego,twórca, wódz i kanclerz III Rzeszy; przywódca Narodowo-Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), zbrodniarz wojenny.

Kaczyński Lech, polski polityk i prawnik, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2005–2010, działacz opozycji w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, minister sprawiedliwości i prokurator generalny (2000–2001), prezydent Warszawy (2002–2005), prezes partii Prawo i Sprawiedliwość (2001–2003), senator I kadencji (1989–1991) oraz poseł na Sejm, (1991–1993, 2001–2002).

Duda Andrzejm polski polityk, od 6 sierpnia 2015 prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

Śledziewska Anna, polska artystka specjalizująca się w tkaninie artystycznej, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, współtwórczyni polskiej szkoły tkaniny.

Pomnik Papieża Jana XXIII odsłonięty 5 czerwca 1968 roku znajdujący się we Wrocławiu przy ulicy św. Marcina. Figura autorstwa Ludwiki Nitschowej w momencie odsłonięcia była wyjątkowa. Jako jedyny w Polsce pomnik przedstawiający osobę duchowną, której budowę zainicjował oraz sfinansował Komitet Wojewódzki PZPR. Była to forma usankcjonowania polskości na Ziemiach Zachodnich, do których Papież Jan XXIII odniósł się w słowach: "Mówiono nam też, że w dalekiej Polsce w obronie waszego kraju życie poświęcił nasz rodak pochodzący z naszego Bergamo, nazwiskiem Francesco Nullo. Mówicie mi, że odrodzona Polska postawiła temu szlachetnemu pułkownikowi pomniki; jego nazwiskiem nazwała ulice – jak to miało miejsce we Wrocławiu, na ziemiach zachodnich po wiekach odzyskanych".
Granitowy posąg wraz z cokołem wykonanym z tego samego materiału ma 5,2 metry wysokości, a na jego podstawie widnieje napis "Pacem in Terris".

Chopin Fryderyk, polski kompozytor, pianista.

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Serejski Marian Henryk, historyk mediawista, dziekan Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Łódzkiego (1948-1950), profesor nadzwyczajny (1946), profesor zwyczajny (1956).

Rodzina (dziadek) świadka historii - Józefy Krośnickiej.

Rodzina (brat) świadka historii - Józefy Krośnickiej.

Osoba wymieniona w relacji świadka, właściciel sklepu w Pułtusku,

Węgliński Antoni, mąż świadka historii, wymieniony w relacji.

W czasie wojny zaangażowany w działalność konspiracyjną.

Nauczycielka w przedwojennej szkole w Łowiczu.

Hinc Waldemar, architekt, związany z Biurem Projektów Budownictwa Ogólnego w Warszawie (1952-2010), członek Stowarzyszenie Architektów Polskich.

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Paszkowski Władysław, wieloletni Paszkowski Władysław, wieloletni Wojewódzki Konserwator Zabytków województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum. województwa białostockiego, organizator pierwszego białostockiego muzeum, odznaczony Krzżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974).

Polski muzyk, dyrygent, kompozytor. Urodził się 26 sierpnia 1920 roku w Poznaniu. Uczęszczał do szkoły podstawowej im św. Antoniego w Poznaniu, następnie ukończył gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Swój pierwszy chór założył już w czasach szkolnych, nazwał go "Miniaturka". W czasie II wojny światowej prowadził potajemnie zajęcia z chóru w poznańskich kościołach. W 1945 roku roku założył Chór Chłopięco-Męski im. Wacława Gieburowskiego znany szerzej jako „Poznańskie Słowiki”. Ukończył Muzykologię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego, a także został absolwentem Wydziału Wokalnego i Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Z tą drugą uczelnią współpracował przez długie lata będąc nawet jej prorektorem i rektorem w latach 1967–1981. Za swoją wieloletnią pracę i sukcesy był wielokrotnie nagradzany, a także odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, otrzymał między innymi: Order Orła Białego, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Początków chóru należy doszukiwać się już w 1939 roku, kiedy to z inicjatywy Stefana Stuligrosza zaczęła spotykać się grupa chłopców i podczas II wojny światowej odbywała konspiracyjne próby i koncerty. Oficjalnie założony został w 1945 roku, a na szersze wody wypłynął w 1949 roku za sprawą gościnnego występu na Filharmonii Warszawskiej. Przez lata chór zdobywał uznanie i renomę na wielu koncertach i festiwalach, zarówno w kraju jak i za granicą. Poznańskie Słowiki nie specjalizują się w żadnym konkretnym stylu muzycznym, śpiewają wszystko, od muzyki średniowiecznej, przez mistrzów renesansu i baroku, aż po muzykę współczesną. Po śmierci Stefana Stuligrosza w 2012 roku, jego dzieło kontynuuje Maciej Wieloch.

Polska piosenkarka specjalizująca się w poezji śpiewanej. Absolwentka klasy fortepianu w krakowskiej Średniej Szkole Muzycznej. Swą karierę sceniczną rozpoczęła w 1961 roku jako członkini kabaretu krakowskiej Akademii Medycznej "Cyrulik". Rok 1963 przyniósł jej pierwszy występ na ogólnopolskim festiwalu - I Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu zdobywając na nim nagrodę publiczności. Następnie został wydany pierwszy singiel opatrzony jej nazwiskiem, a rok później zajęła drugie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1966 roku nagrała płytę "Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego", która okazała się ogromnym sukcesem, sprzedając się w ponad 100 000 egzemplarzy. W latach 1962-1972 występowała w "Piwnicy pod Baranami". W 1974 roku wydała swoją drugą płytę zatytułowaną po prostu "Ewa Demarczyk". Na festiwalu w Opolu w 1979 roku otrzymała nagrodę dziennikarzy. W latach 1986-2000 funkcjonował nawet Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr imienia Ewy Demarczyk.

Doktor habilitowany, wykładowca na Wydziale Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

W czasie II wojny harcerz i żołnierz Armii Krajowej w stopniu porucznika, uczestnik powstania warszawskiego, po ukończeniu studiów na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego i Politechniki Wrocławskiej, pracownik naukowo-dydaktyczny, od 1980 roku zaangażowany w działalność w NSZZ "Solidarność", internowany w stanie wojennym, odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2009).

Piłkarz ręczny, bramkarz, siedmiokrotny mistrz Polski (1972-1978), wicemistrz (1969-1971), reprezentant Polski (1964 -1972), trener, jako trener zdobył pięć tytułów mistrzowskich (1974-1978), Puchar Polski (1976).

funkcjonariusz KGB (1975–1990), urzędnik administracji prezydenta Rosji Borysa Jelcyna (1996–1998), szef FSB (1998–1999), prezydent Rosji (2000-2008, 2012-), premier Rosji (2008-2012).

głowa Domu Hohenzollernów (4 czerwca 1941 - 20 lipca 1951)

polska tancerka, aktorka, choreograf, primabalerina Teatru Wielkiego w Warszawie (1934–1936 )

Kot Kazimierz, kierownik wydziału bojowego PLAN-u, pierwszy działacz niepodległościowy ścigany przez gestapo, w czasie przesłuchania zbiegł z siedziby gestapo w alei Szucha, ukrywał się w domu świadka historii - Apolonii Wolskiej.

Osoba wspominiana w relacji świadka historii - Stefanii Obary.

Jezuita.

Członek POW, w latach 1914–1917 żołnierz Legionów Polskich (1914-1917), adiutant Józefa Piłsudskiego, attaché wojskowy RP w Paryżu i Brukseli (1922–1923), oficer Sztabu Generalnego i szef wydziału Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej (od 1925), szef gabinetu ministra spraw wojskowych (1926-1930), wiceminister spraw zagranicznych (1930-1932), minister spraw zagranicznych (od 1932).

generał Wojska Polskiego, szef Departamentu IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojsk (VIII 1924 – III 1926)

porucznik Armii Krajowej - 1. Dywizjonu 7. Pułku Ułanów Lubelskich "Jeleń”, absolwent Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, malarz

Prorektor Uniwersytetu Gdańskiego (1990-1993), Przewodniczący Rady Miasta Gdańska (1994-1998), Prezydent Gdańska (1998-2019)

wiceprezes Towarzystwa Pomocy Naukowej (1850-1868), współtwórca i prezes Towarzystwa Przemysłowego Polskiego w Poznaniu, prezes Centralnego Towarzystwa Gospodarczego (1865–1868), wiceprezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, założyciel i redaktor naczelny „Gazety Polskiej”

Osoba wymieniona w relacji świadka historii, członek orkiestry w Terpiłowiczach.

Brat męża świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Minister rozwoju (2015-2016), Wiceprezes Rady Ministrów (2015-2017), Minister rozwoju i finansów (2016-2018), Minister sportu (2019), Minister cyfryzacji (2020), Prezes Rady Ministrów (od 2017)

Książę Siedmiogrodu (1571-1586), Król Polski (1575-1586)

Cesarzowa Rosji (1762-1796)

Brat świadka historii, wspomniany w relacji.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Nauczycielka.

Biskup pomocniczy gdański od 2015 r.

prodziekan (1954) oraz dziekan (1954–1958) Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego, profesor zwyczajny (1956)

Profesor nauk historycznych (1956), doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (1978)

Filolog klasyczny, profesor doktor habilitowany, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Urodził się we Wrocławiu w rzemieślniczej rodzinie. Po ukończeniu Szkoły Handlowej wbrew woli ojca zdobył stypendium i udał się na studia. Studiował we Wrocławiu i w Berlinie. Podczas drugiej podróży do Paryża zmienił nazwisko na Lassalle. To właśnie z jego inicjatywy założona została pierwsza na świecie partia robotnicza - Powszechny Niemiecki Związek Robotniczy. Ideologia, którą głosił jest dziś utożsamiana z socjaldemokracją, gdyż nie zgadzał się na obalanie legalnej władzy za pomocą rewolucji podważając tym samym idee głoszone przez Marksa. Zginął od postrzału podczas pojedynku w szwajcarskim Carouge, pochowany na wrocławskim Starym Cmentarzu Żydowskim.

Filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego (1954), profesor zwyczajny (1959), taternik.

Antropolog, wykładowca akademicki, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego (od 1957), redaktor naczelny Materiałów i Prac Antropologicznych (1955–1971).

Reżyser filmowy, pracownik naukowy Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi od 1967 r., dziekan wydziału reżyserii, (1978-1981, 1993,-1996), rektor PWSFTviT (1982-1990, 1996-2002).

Profesor nauk chemicznych (2001).

Profesor nauk chemicznych (1975), członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, dyrektor stacji naukowej PAN w Paryżu (1996-2004), Doktor honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu (2000), Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego (1982-1984).

Profesor fizyki, specjalistka w dziedzinie fizyki powierzchni i fizyki cienkich warstw.

Historyk, profesor nauk humanistycznych (od 2000), dyrektor oddziału Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu (2000-2013), odznaczony Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2009).

Polski aktor filmowy i teatralny. Znany ze śpiewania w Kabarecie "Starszych Panów". Ukończył gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, następnie przerwał dalszą edukację z powodu wybuchu II Wojny Światowej. W 1943 roku wstąpił do organizacji konspiracyjnej Szarych Szeregów przybierając pseudonim Wilk. W 1944 roku, w grudniu został aresztowany przez Gestapo. W 1954 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiut sceniczny zaliczył w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze. W swojej karierze współpracował z zespołami Teatru Dramatycznego w Warszawie w latach 1955-1985, następnie związał się z Teatrem Polskim w Warszawie. Związany z kabaretami "Koń", "Kabaretem Starszych Panów", a także "Kabaretem Dudek".

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w sąsiedztwie Ostaszkowa, rosyjskiego miasteczka położonego nad Jeziorem Seliger, w obwodzie Twerskim. Sam obóz zlokalizowany był na wyspie położonej na wspomnianym jeziorze. Obóz był zlokalizowany w XVI wiecznym monasterze zwanym Pustelnią Niłowo-Stołobieńską. Decyzją Berii z 3 października 1939 roku osadzeni w obozie zostali poza oficerami Wojska Polskiego również funkcjonariusze organów państwa, policjanci, strażnicy służby więziennej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Więźniów mordowano w piwnicach obozu, a zwłoki wywożono do lasku w okolicy Miednoje.