Nauczycielka, założycielka Koła Gospodyń.

Ojciec świadka historii.

w Związku Walki Czynnej (od 1909), w Komendzie Naczelnej Organizacji Wojskowej (od 1914), w II batalionie 5 pułku piechoty w składzie III Brygady Legionów Polskich, objął Komendę Naczelną POW nr 1 w Warszawie (1918), kapitan w Wojsku Polskim (1919), awansowany na pułkownika (1924), poseł (od 1928), wiceminister skarbu , komisarz rządowy w Banku Polskim (1032-1936), Prezes Banku Polskiego, (do 1936), minister skarbu oraz minister przemysłu i handlu w rządzie na uchodźstwie (1939-41), na emigracji od 1939 do śmierci.

Polonistka, wymieniona w relacji świadka historii

Nauczyciel historii, wymieniony w relacji świadka historii

pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, pośmiertnie generał brygady (2016), zastępca szefa Zarządu Operacyjnego Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, agent wywiadu amerykańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej (1970-), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976)

Polski muzyk, kompozytor i nauczyciel. Studiował w latach 1946–1956 na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, podczas swojej kariery studenckiej odwiedził dwa wydziały: Pedagogiczny i Wydział Kompozycji. Wykładał na wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej przez 26 lat, począwszy od 1957 roku. Zagadnieniem, które zajmowało go najbardziej była muzykoterapia, to właśnie o niej pisał rozprawę doktorską. Dzięki jego staraniom w 1972 roku we Wrocławiu na PWSM otwarta została Katedra Muzykoterapii, której został dyrektorem. W swojej karierze kompozytorskiej stworzył ponad 100 utworów. Aktywnie uczestniczył w organizacji Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach Zdroju. Zmarł we Wrocławiu w 1990 roku, a pochowano go na Cmentarzu Św. Wawrzyńca.

Polski reżyser teatralny i teatru-telewizji. W swojej karierze pracował w: 1958–1959 w Teatrze Ludowym, w Krakowie-Nowej Hucie na stanowisku: inspicjenta, następnie 1960–1963 w Teatrze Współczesnym w Warszawie na stanowisku asystenta reżysera, kolejno w 1963–1964 w Teatrze Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie jako reżyser, w latach 1964–1971 pracował w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach jako reżyser, w latach 1971–1974 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie na stanowisku reżysera, w latach 1982–1986 był reżyserem w Teatrze Bagatela im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego w Krakowie.

Polska aktorka-śpiewaczka związana z Ośrodkiem Teatru Otwartego „Kalambur”. Zagrała rolę Chmury w Arystofanesie 23 marca 1964 r., śpiewała w "Dobrodzieju Złodziei" w grudniu 1967 roku. W maju 1974 roku zagrała role Agaty w "szklarzu" Jana Kaczmarka w teatrze Impart, a w październiku 1980 roku stanowiła część obsady "Kandyda, czyli optymizmu" Voltaire'a w Teatrze "Kalambur".

Założony przez Bogusława Litwińca jako amatorski teatr studencki. Do 1964 roku Teatr Kalambur błąkał się po wielu scenach (między innymi w "Pałacyku"), aż wreszcie trafił pod adres Kuźnicza 29a, gdzie mieścił się klub studencki Akademii Medycznej „Dingo”. Jednym z ciekawszych przedstawień zagranych przez grupę teatralną był spektakl na motywach Witkacego - „Męczeństwo i śmierć Macieja Gyubala Wahazara”, wystawiony raz w 1967 roku, a następnie błyskawicznie zablokowany przez Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (cenzurę). Pod koniec 1974 roku przekształcił się w „Akademicki Ośrodek Teatralny Kalambur”, a 1 stycznia 1979 roku został przemianowany na „Ośrodek Teatru Otwartego Kalambur” i uzyskał status teatru zawodowego. W 1994 wskutek konfliktu władz ze Zjednoczonymi Przedsiębiorstwami Rozrywkowymi w Warszawie "Kalambur" został rozwiązany. Dziś w miejscu dawnego teatru mieści się Art Café „pod Kalamburem”.

Polski artysta, grafik, znany ze swojej wieloletniej pracy jako scenograf teatralny i teatru telewizji. W 1961 roku ukończył Wydział Reżyserii PWST w Łodzi, a w 1965 ASP w Krakowie. W swojej karierze współpracował przy wielu projektach: w latach 1965–1968 jako Główny scenograf Telewizji Kraków, w latach 1968–1981 był scenografem Telewizji w Warszawie, współpracował z teatrami: Narodowym i Rozmaitości w Warszawie, Polskim we Wrocławiu, Powszechnym w Łodzi, Deutsches Theater w Getyndze i Ernst Deutsches Theater w Hamburgu. Po śmierci pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Polski naukowiec, nauczyciel akademicki. W 1956 roku ukończył Politechnikę Wrocławską, co ciekawe już od 1954 r. pracował jako zastępca asystenta w Katedrze Mechaniki Technicznej na Politechnice Wrocławskiej. W 1962 roku uzyskał stopień doktora, w 1967 roku doktora habilitowanego, w 1974 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1992 roku profesorem zwyczajnym Politechniki Wrocławskiej. W swojej karierze piastował też szereg funkcji organizacyjnych i administracyjnych na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcję dyrektora do spraw współpracy z przemysłem, w okresie 1963-69 pełnił funkcję prorektora do spraw nauki, w latach 1969-81 pełnił funkcję zastępcy rektora, a w latach 1982-84 rektora.

Aktorka i tancerka polska. Związana w latach 1957-76 z Operetką Dolnośląską we Wrocławiu. W latach 1977-79 związana z Teatrem Muzycznym we Wrocławiu i Operetką Wrocławską
w latach 1982-90. Wśród jej największych ról należy wymienić: "Awatar" czyli zamiana dusz z 1964 roku czy "Salto" z 1965 roku.

Przedsiębiorstwo państwowe działające na zasadzie spółdzielni zajmujące się wydawaniem i drukowaniem prasy. Od pierwszego stycznia 1973 roku przekształcone zostało w Robotniczą Spółdzielnię Wydawniczą "Prasa, książka, ruch".

Powstał na podstawie odlewni metali Mettalhuttenwerke Schaefer & Schael AG. W 1946 roku uruchomiono produkcję stopów łożyskowych. 1947 r. zmieniono nazwę na Państwową Rafinerię Metali Kolorowych "Wrocław". Dwa lata później po zakończeniu odbudowy przemianowaną ją na Prasownię Metali i Rafinerię "Wrocław".
W 1961 r. powołano Zakłady Hutniczo - Przetwórcze Metali Nieżelaznych "H." fabryka przeszła gruntowną rozbudowę i modernizację 1962 - 1972 na potrzeby produkcji miedzi. W latach 90. uruchomiono produkcje rur instancyjnych z miedzi a do 1992 działała przyzakładowa szkoła zawodowa. W tym samym roku zakład został przekształcony w spółkę akcyjną notowaną na giełdzie. 15 grudnia 2021 r. zakończono działalność produkcyjną we Wrocławiu.

W 1951 roku z Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego we Wrocławiu zostały wydzielone zakłady zajmujące się wyrobem produktów metalowych. W 1966 roku nadano jej nazwę Zakłady Metalowe Polar, w 1972 zakład otrzymał kolejną nazwę - Zakłady Zmechanizowanego Sprzętu Domowego Predom-Polar.W 1995 roku nastąpiła prywatyzacja i zamiana nazwy w Predom SA. W 2002 roku firma zostaje wycofana z GPW i przejęta przez Whirpool Corporation.

Profesor nauk humanistycznych (2013)

Polska sportsmenka, zawodniczka WKS Śląska Wrocław. Zdobywczyni w drużynie z Eulalią Zakrzewską i Barbarą Kopyt - złotego medalu Mistrzostw Świata w 1966 roku w Wiesbaden. Specjalizowała się w strzelaniu z pozycji leżącej z 50 metrów.

W latach 1960-1972 reprezentował barwy WSK Śląska Wrocław. W 1971 roku zdobył Mistrzostwo Polski w pistolecie wojskowym, a w latach 1963 i 1972 roku zdobył Mistrzostwo Polski w strzelaniu z pistoletu sylwetkowego. Złoty medalista Mistrzostw Europy w 1971 roku.

Pracownik Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego nr 1.

Polski poseł, nauczyciel. W 1956 roku ukończył wydział Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Pracował jako nauczyciel w Zgorzelcu. W latach 1959-63 pracował jako dyrektor w Bogatyni. W latach 1965-71 zatrudniony w Technikum Budowlanym nr 3 we Wrocławiu. Zaangażowany w działalność Stronnictwa Demokratycznego, dzięki któremu w 1976 roku dostał się do Parlamentu. W swojej karierze wielokrotnie zasiadał w komisjach i prezydiach czy to administracyjnych, czy tych, związanych z SD. W 1980 roku dołączył do komitetu Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, a w 1989 roku reprezentował Stronnictwo Demokratyczne podczas rozmów przy "Okrągłym stole". Miejsce spoczynku znalazł na
Komunalnym Cmentarzu Północnym w Warszawie.

Przeprawa nad Odrą pomiędzy Groblą, a Ogrodem Zoologicznym. Most wykonany w konstrukcji wisząco-linowej oparty na dwóch pylonach. Długość kładki wynosi około 232 m.

Artysta fotografik, a także fotoreporter. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Działał na terenie Szklarskiej Poręby, Białegostoku, Wrocławia i Jeleniej Góry. Znany przede wszystkim ze swojej twórczości w dziedzinie fotografii artystycznej. Wielokrotnie nagradzany za swą działalność, otrzymał między innymi odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, medal 40-lecia Związku Polskich Artystów Fotografików czy medal z okazji 150-lecia Fotografii.

Polski, legendarny aktor, znany przede wszystkim ze swojej roli Hansa Klossa w serialu "Stawka większa niż życie". Maturę zdał w Łodzi w 1950 roku. Szkołę aktorską ukończył w Krakowie w 1953 roku. Po studiach związany z deskami teatrów: im. Osterwy w Lublinie, Teatrze Powszechnym, Teatrze Ludowym, Teatrze Polskim, a od 1983 roku pracował w Teatrze Narodowym w Warszawie. Debiut na srebrnym ekranie zaliczył w filmie "Kanał", a następnie trafił na rolę, która zdefiniowała całą jego przyszłą karierę - w teatrze telewizji i serialu "Stawka większa niż życie".
Podczas swojej kariery jednoznacznie wspierał i był członkiem wielu organizacji komunistycznych. W latach 1978-79 pełnił nawet funkcję członka egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR. W latach 90. pracował w telewizji TVP2 i TVN.
Zmarł w 2014 roku, pochowano go w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Kozielsku, rosyjskim miasteczku położonym nad rzeką Żyzdrą w zachodniej Rosji. Obóz był zlokalizowany w XVIII- wiecznym klasztorze, zwanym Pustelnią Optyńską. Osadzeni w obozie byli w większości oficerowie Wojska Polskiego, zarówno rezerwy jak i służby stałej. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku.

Klub pod Baobabem skupia zesłańców Sybiru, którzy wraz z generałem Andersem opuścili niegościnne ziemie Związku Radzieckiego i na mocy traktatu Sikorski - Majski z 30 lipca 1941 udali się do Afryki. Droga wiodła przez tereny Iranu i Indii, do afrykańskich osiedli zlokalizowanych w brytyjskich koloniach. Około 20 tysięcy polskich zesłańców zamieszkało w Ugandzie, Kenii, Tanzanii, Zambii, Zimbabwe i Republice Południowej Afryki, do ojczyzny powrócili w przeciągu 5-8 lat. Wszystko zaczęło się od odkrycia polskich grobów w Afryce i serii artykułów red. Sienkiewicza w Kurierze Polskim. W odpowiedzi na nie, do gazety napłynęło wiele listów od "Afrykańczyków", publikowane były w latach 1983-1984. Następnie w 1989 z inicjatywy wrocławskich członków klubu doszło do pierwszego zlotu (27 maja 1989) oraz do formalnego zawiązania stowarzyszenia. Pamiątki po Afrykańczykach znajdowały się do 2022 roku w izbie pamięci Golgoty Wschodu, następnie zostały przekazane do zbiorów Ośrodka "Pamięć i Przyszłość".

Polski aktor filmowy i teatralny. W czasie II wojny światowej uczęszczał na spotkania tajnych kompletów aktorskich. W 1945 roku został absolwentem Studia Teatralnego w Krakowskim Starym Teatrze. W latach po wojnie do 1950 roku występował na deskach teatrów w Jeleniej Górze i Wrocławiu. Następnie dostał się do zespołu Teatru im. Juliusza Słowackiego. Lata 1960 do 1963 i 1965-1968 spędził pracując w Warszawskim Teatrze Narodowym, a kolejne trzy lata w Warszawskim Teatrze Polskim. W latach 1969-1974 występował w Warszawskim Ateneum i w Teatrze Powszechnym w latach 1974-1975. Był także związany z kinem i telewizją, role za które będzie pamiętany to między innymi: doktor Leopold z serialu Dom (1980) czy majora Brocha z serialu Stawka Większa niż życie (1967). Za swoje dokonania otrzymał wiele odznaczeń i medali: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1979), Złoty Krzyż Zasługi (1956), Medal 10-lecia Polski Ludowej (28 stycznia 1955), Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1968). Pochowano go na Cmentarzu Stare Powązki.

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, nauczyciel w przedwojennym Łyśccu..

Osoba wymieniona w relacji Świadka Historii, kolejarz.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Ojciec świadków historii: Krystyny Góral oraz Janiny Partyki.

Polski malarz, rysownik, scenograf. Urodził się w Krakowie, gdzie w 1938 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych, w czasie wojny kontynuował naukę w Staatliche Kunstgewerbeschule Krakau. Ukończył również aktorstwo w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w latach 1945-46. Aktorsko związany z teatrem Kantora, a następnie Cricot 2. Zawodowo związany był również z Teatrem Groteska, w którym pełnił funkcje scenografa, a następnie kierownikiem artystycznym. Artystycznie związany z Grupą Krakowską II.
W 1979 roku otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa.

Urodzony w Dreźnie niemiecki inżynier. Absolwent Politechniki Drezdeńskiej wspomagał wrocławskich architektów swoimi obliczeniami w wielu przedsięwzięciach. Był bliskim współpracownikiem Maxa Berga, pomagał mu przy jednej z największych realizacji, czyli budowie Jahrhuderthalle. Oprócz tego w porftolio miał takie dzieła jak mosty (Warszawski-środkowy, Trzebnicki-północny, czy most Pomorski). Zmarł w 1956 r. w Brackwede.

Wrocławski Ogród Zoologiczny umiejscowiony jest we Wrocławiu przy ulicy Wróblewskiego 1-5. Jest najstarszym ogrodem zoologicznym na terenie kraju, a zajmuje powierzchnię 33 ha. Pomysł budowy ogrodu zoologicznego wyszedł z inicjatywy nadburmistrza Juliusa Elwangera, jednak z powodu niemożności uzyskania finansowania projektu postanowiono utworzyć Towarzystwo Akcyjne sprzedające akcje po 50 talarów za sztukę, budowa ruszyła po uzbieraniu 30 tysięcy talarów. Otwarcie ogrodu mieszczącego się w okolicach Parku Szczytnickiego nastąpiło po 2 latach od podjęcia decyzji o jego powstaniu i wysiłku budowlanego. Ogród zbudowano na podstawie projektu Karla Lüdeckego, a pierwszym dyrektorem instytucji został przyrodnik dr Franz Schlegel. W kolejnych latach stopniowo wzrastała popularność ogrodu zoologicznego co pozwalało zgromadzić coraz większe fundusze, a co za tym idzie znacząco urozmaicić faunę jak i wystrój samego Zoo. Ciekawym pomysłem na uzyskanie funduszy na zakup nowych okazów okazały się loterie fantowe, które przypadły do gustu wrocławianom, czego skutkiem były na przykład lukratywne zakupy słonia indyjskiego, tygrysów, gepardów i antylop. W tym samym czasie, w Zoo prezentowano nie tylko zwierzęta, ale także zapraszano przedstawicieli egzotycznych plemion z całego świata, którzy mieli gwarantować rozrywkę porównywalną do oglądania egzotycznych zwierząt. Wrocławskie Zoo z sukcesami funkcjonowało do momentu wybuchu I wojny światowej, w konsekwencji której 9/10 zdechło z powodu niedożywienia. Z tego powodu w 1921 roku zawieszono jego działalność, a wznowiono ją dopiero w 1927 roku. Po wznowieniu Zoo rozwijało się aż do okresu Festung Breslau. Wojna znów doprowadziła do śmierci lwiej części zwierzyńca, a także do zniszczenia sporej części zabudowy. Po zakończeniu II wojny światowej dyrektorem Zoo został Karol Łukaszewicz, który swoimi wysiłkami doprowadził do ponownego otwarcia ogrodu. Ponowne otwarcie stanowiło część obchodów Wystawy Ziem Odzyskanych, a nastąpiło 18 lipca 1948 roku. W kolejnych latach (1966-2006) dyrektorem był Antoni Gucwiński, który dzięki programowi "Z kamerą wśród zwierząt" znacząco spopularyzował wrocławskie Zoo i jego mieszkańców. Dziś dyrektorem ogrodu jest Radosław Ratajszczak, polski biolog i naukowiec.

Aktorka teatralna i filmowa. Podczas swojej kariery mieszkała i pracowała w niemal każdym większym polskim mieście. 1945-47 jako aktorka Teatru Objazdowego Wojska Polskiego, w okresie 1947-1949 grała w Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, w latach 1949-1955 była aktorką Teatru Wybrzeże w Gdańsku, następnie w Teatrze Żeromskiego w Kielcach w latach 1955-1958. Następnie przeniosła się do Toruniu gdzie grała w Teatrze Horzycy przez 3 lata (od 1959 do 1962 r.). W Bydgoszczy, w Teatrze Polskim zabawiła przez dwa lata od 1962 do 1964 roku. W 1964 roku przeniosła się do Wrocławia, by na dłużej związać się z Teatrem Polskim. Zagrała w 25 spektaklach Teatru Telewizji, a w latach 1976-1980 wykładała na wydziale aktorskim we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej.

Polski reżyser, aktor filmowi i teatralny. Założyciel teatru eref-66. Przed wielu docenianym za kunszt aktorski, a krytykowanym za swoją działalność polityczną. Był jednym z inicjatorów słynnego "Listu 2000". Wśród najważniejszych kreacji można wymienić majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala" w filmie "Hubal" z 1973 roku w reżyserii Bohdana Poręby i Józefa Piłsudskiego w filmie "Zamach", który sam wyreżyserował. Zapamiętany będzie także ze słynnego procesu o karykaturę narysowaną przez Andrzeja Czeczota, w której przedstawiono go w niezbyt przychylnym świetle. Sprawa miała swój finał w 1976 roku, kiedy to rysownik został skazany na 6 miesięcy więzienia w zawieszeniu. W latach 1975-79 pełnił funkcję dyrektora Teatru Ludowego w Nowej Hucie, następnie, był kierownikiem zespołów filmowych "Kraków" (1980–81 r.) i "Iluzjon" (1982–87 r.).

Polski aktor filmowy i teatralny. Podczas II wojny światowej uczył się w trybie tajnym w Studium Teatralnym w Wilnie. Debiutował w "Pigmalionie" w 1945 roku na deskach Teatru na Pohulance. Prawie całą karierę teatralną spędził związany w Wrocławskim Teatrem Polskim. Wielokrotnie grał dla Teatru Telewizji. Współpracował z Polskim Radiem. Był także reżyserem i pedagogiem. W swojej karierze współpracował z operą i operetką wrocławską, także z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie. Schyłek kariery spędził jako aktor warszawskiego Teatru Narodowego.

Urodzony w Estonii, życiowo i zawodowo związany z Polską. Aktor, pisarz, muzyk i sportowiec. Historia jego życia wygląda jak scenariusz jednego z filmów, w których grał. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie w Tartu (dziś Estonia). Studiów tych nie ukończył, przeniósł się na wydział wychowania fizycznego Uniwersytetu w Rydze. Drugiego kierunku też nie ukończył, dołączył natomiast do koszykarskiej drużyny Spartaka Ryga. Był tak dobrym sportowcem, że w pierwszej kolejności został powołany do reprezentacji Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, a potem jego występy przykuły uwagę selekcjonera reprezentacji ZSRR w koszykówce. Podczas trwania kariery sportowej ukończył kursy aktorskie, w latach 1956–1963 pracował jako muzyk, prowadził ryski jazz-band i był głównym organizatorem festiwalu muzyki organizowanego w stolicy Łotwy. Na wielkim ekranie zadebiutował w 1959 w filmie "Otczaja Ziemla". Za rolę Lokysa w filmie "Nikt nie chciał umierać" w 1965 roku otrzymał prestiżową Nagrodę Państwową ZSRR w 1967 r. W tym samym roku poślubił Polkę - Barbarę Zuzannę Sukmanowską i otrzymał pozwolenie na osiedlenie się w Polsce, konkretnie we Wrocławiu, gdzie mieszkał aż do momentu odzyskania przez Estonię niepodległości w 1993 roku.

Po uzyskaniu matury w krotoszyńskim liceum odbył szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, zakończone przez niego uzyskaniem stopnia bombardiera podchorążego rezerwy. Po zakończeniu praktyk w 7 Wielkopolskim Dywizjonie Artylerii Konnej w Poznaniu przeniósł się do rezerwy jako kapral chorąży. Brał udział w jednych z najważniejszych momentów Kampanii Wrześniowej takich jak bitwa nad Bzurą czy obrona Warszawy. Po porażce przeniósł się do podziemia, gdzie w konspiracji działał przeciwko okupantowi. Po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie był jednym z pionierów, a jego pierwszym zadaniem było zorganizowanie straży przemysłowej. Po wojnie pracował jako aktor teatralny i radiowy. W latach 1946-1952 pracował w Polskim Radiu w Poznaniu. Z jego bogatej kariery należy wyróżnić występy na deskach:
Teatru Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze w latach 1955–1958, w okresie 1958–1959 w Teatrze Popularnym w Grudziądzu, lata 1959–1960 spędził w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym Juliusza Słowackiego w Koszalinie, następnie w latach 1960–1967 był aktorem Teatru Juliusza Osterwy w Lublinie, 1967–1978 to okres, w którym grał w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu.

Założony został w 1811 roku, w sąsiedztwie świątyń na Ostrowie Tumskim. Lata 1852-1883, pod kierownictwem Johanna Heinricha Göpperta, ogród rozwijał się, z początkowych 5 ha, urósł o dodatkowe działy: dendrologiczny, paleontologiczny, grupy fizjonomiczne i geograficzne. Podczas II wojny światowej Ogród Botaniczny stanowił ważny punkt strategiczny. Na jego terenie rozstawione były baterie artylerii przeciwlotniczej, a tereny zielone wykorzystywano do odbioru zrzutów zaopatrzeniowych. W okresie 1945-1948 trwały prace polegające na uporządkowaniu terenu ogrodu nadzorowane przez profesora Stanisława Kulczyńskiego. Park ponownie otwarto dla gości w 1950 roku. W 1958 wrocławscy saperzy oczyścili miejscowy staw i zbudowali nad nim ozdobny, drewniany mostek. W 1960 roku ogród powiększa się o kolejny hektar, w 1967 roku wykopano specjalny basen dla grzybieni zaprojektowany przez Tadeusza Zipsera. W 1974 roku został wpisany do rejestru zabytków.

Wrocławska Spółdzielnia Konsumencka powstała w poł. XIX wieku, jako jedna z pierwszych większych firm zajmujących się wypiekami. Pół wieku później wprowadzono do asortymentu wyroby cukiernicze. Sprywatyzowane w 1989 roku, od 2000 roku przyjmują nazwę SZPC MAMUT.

Piłsudski Józef - pierwszy marszałek Polski, Naczelnik Państwa, przywódca sanacji po przewrocie majowym w 1926 roku, działacz niepodległościowy, legionista, członek Polskiej Partii Socjalistycznej, Organizacji Bojowej PPS i Polskiej Organizacji Wojskowej, dwukrotny premier Polski.

Geolog, profesor nauk przyrodniczych (1989), członek Rady Naukowej Muzeum Ziemi PAN (od 1975), rektor Szkoły Wyższej Rzemiosł Artystycznych i Zarządzania we Wrocławiu (od 2002).

Minister rolnictwa (1948-1950), Sekretarz Generalny Rumuńskiej Partii Komunistycznej (1965-1989), Przewodniczący Rady Państwa Rumunii (1967-1974), Prezydent Rumunii (1974-1989)

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1943-1944), wiceprezes Rady Ministrów (1945-1947), minister rolnictwa i reform rolnych (1945-1947), Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego (1946-1947)

Matka świadka historii - Anny Łaski.

Duchowny katolicki, duszpasterz Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego oraz Ruchu Apostolskiego „Rodzina Rodzin”.

Polski muzyk, śpiewak, dyrygent. Swoją karierę ze śpiewem rozpoczął już jako dziecko w poznańskim dziecięcym chórze radiowym. Wykształcenie muzyczne uzyskał w poznańskim chórze katedralnym, a w latach 1936-39 odbył wraz z zespołem tournée po Niemczech i Francji. W 1939 roku miał wraz zespołem udać się w trasę koncertową do Stanów Zjednoczonych ale wybuch wojny pokrzyżował te plany. W czasie II wojny światowej pracował w Berlinie jako robotnik przymusowy. Po wojnie osiadł na krótko w Poznaniu gdzie prowadził w latach 1945-46 chór II Drużyny Związku Harcerstwa Polskiego. Następnie przeniósł się do Wrocławia gdzie rozpoczął pracę dla Chóru Opery Wrocławskiej i w tym samym czasie współpracował z redakcją muzyczną Polskiego Radia. W 1948 roku założył chór chłopięcy Polskiego Radia, który prowadził do 1957 roku. W tym samym roku ukończył studia na kierunku dyrygentury we wrocławskiej PWSM. W 1951 roku objął posadę kierownika artystycznego Chóru Wrocławskiej Rozgłośni Polskiego Radia, z którym związany był aż do 1989 roku. Na prośbę ówczesnego księdza ordynariusza Kazimierza Lagosza. 1958-61 współpracował blisko z chórami w Katowicach, między innymi z chórem Ogniwo z Filharmonii Katowickiej. W 1961 roku założył chór wrocławskie Słowiki. W 1966 z absolwentów szkoły średniej założył Cantores Minores Wratislavienses. W latach 1970-77 szefował Wrocławskiemu Męskiemu Chórowi Kameralnemu Cantilena. Łącznie w swojej karierze prowadził 23 chóry. Wielokrotnie odznaczany w swojej karierze nagrodami wśród których są: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Odznaka Zasłużony Działacz Kultury.

Założony w 1965 roku Akademicki Klub Jeździecki powstał z inicjatywy studentów i pracowników naukowych wrocławskich uczelni. Głównym inicjatorem AKJ był pracownik naukowy Wydziału Chemii Krzysztof Lorenz. Siedziba klubu mieściła się w starej oborze, otrzymanej od PGR Osobowice, wyremontowanej następnie przed członków. Oficjalne obchody otwarcia klubu odbyły się 22 kwietnia 1967 roku. Klub oferował zajęcia w jednym z trzech trybów: sportowym, szkoleniowym i rekreacyjnym. W 1980 roku klub zmienił siedzibę przenosząc się do nowego ośrodka w Świniarach. Prywatyzacja w początku lat dziewięćdziesiątych zakończyła istnienie tego akademickiego klubu w jego ówczesnej formie. Do dziś AKJ prowadzi zajęcia w ramach wychowania fizycznego.

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

[osoba wymieniona w relacji]

Jelcyn Borys, rosyjski polityk, przewodniczący Rady Najwyższej Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej (1990-1001), premier RFSRR oraz Federacji Rosyjskiej (1991-1992), prezydent Federacji Rosyjskiej (1991-1999).

polski duchowny rzymskokatolicki, od 1978 papież Jan Paweł II.

Baczyński Krzysztof Kamil, polski poeta, żołnierz Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, przedstawiciel pokolenia Kolumbów, powstaniec warszawski.

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Bołtuć Maria, sanitariuszka w czasie Powstania Warszawskiego, po wojnie pracownik Spółdzielni Artystycznej "Cepelia".

Halecki Oskar, historyk mediawista, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, działacz emigracyjny, członek Koła Krakowskiego Towarzystwa Historycznego, współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Rodzina (ojciec) świadka historii - Józefy Krośnickiej.

Mirucka Maria, nauczycielka

Wiechecki Stefan ps. Wiech, polski felietonista, satyryk, autor często posługujący się warszawskim językiem gwarowym.

Wymieniona w relacji świadka historii, osoba zaangażowana w działalność społeczną.

Leszczyc-Przywara Stanisław, żołnierz 4 Pułku Piechoty Legionów Polskich podczas I wojny światowej, absolwent filologii polskiej i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, artysta malarz, pedagog i wychowawca młodzieży.

Jaruzelski Wojciech, szef Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego (1960–1965), szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1965–1968), minister obrony narodowej (1968–1983), przewodniczący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983), I sekretarz Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1981–1989). Prezes Rady Ministrów (1981–1985), przewodniczący Rady Państwa (1985–1989), prezydent Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1989) i pierwszy prezydent III Rzeczypospolitej Polskiej (1989–1990).

Czuż Aleksander, od 1955 w PZRP, prezydent Białegostoku (1972-1981), posł na Sejm IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej (2001-2005).

Osoba wymieniona w relacji świadka.

Schmidt Jacek, profesor doktor habilitowany nauk medycznych, specjalista chirurgii naczyniowej, prezesa Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego (2001-2003), pełni obowiązki krajowego konsultanta z zakresu chirurgii ogólne (od 1998), współautor podręcznika "Podstawy chirurgii – podręcznik dla lekarzy specjalizujących się w chirurgii ogólnej", pod red. J. Szmidt i J. Kużdżał z 2003 roku.

Wakuliński Stanisław, rzeźbiarz, malarz, plastyk Zakładzie Anatomii Prawidłowej na Uniwersytecie Medycznym w Białymstoku (1952-1993).

Polski muzyk, kompozytor, dyrygent, były żołnierz Armii Krajowej. Podczas II wojny światowej brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po uwolnieniu z Oflagu VII A Murnau udał się na zachód gdzie studiował w londyńskim Trinity College of Music, następnie po powrocie do kraju związany był z Państwową Wyższą Szkołą Muzyczną w Warszawie. W 1966 zainicjował słynny projekt muzyczny Wratislavia Cantans. Komponował muzykę filmową, między innymi do "Pana Wołodyjowskiego" z 1969. W latach 1955-58 był dyrektorem Filharmonii Śląskiej, następnie w latach 1958-64 prowadził Filharmonię Krakowską, 1965-69 to lata kiedy przewodził Filharmonii Wrocławskiej, kolejno prowadził Filharmonię Narodową w Warszawie w latach 1971–78 i Filharmonię Łódzką im. Artura Rubinsteina w okresie 1981–86.

Córka świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Autorka książek: Cudowne źródełka w Polsce, Drewniane świątynie w Polsce, Polska. Skarby przyrody, Polska. Przewodnik pielgrzyma i innych

I Konsul Francji (1799-1804), Prezydent Włoch (1802-1805), Mediator Związku Szwajcarskiego (1803-1813), Protektor Związku Reńskiego (1806-1813), Król Włoch (!805-1814), Cesarz Francuzów (1804-1815), dowódca wojskowy

Królowa Polski (1518-1557)

Polski pisarz, autor m.in. W pustyni i w puszczy, Quo Vadis, Krzyżaków, Ogniem i mieczem, Potopu, Pana Wołodyjowskiego, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1905)

Członek rodziny świadka hsitorii - Małgorzaty Jerchel.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Pisarz, autor m.in. Chłopów i Ziemi Obiecanej, laureat Nagrody Nobla (1924)

Mąż świadka historii - Janiny Wąsacz, w okresie PRL był prezesem “Społem”.