Pisarz, dziennikarz, reportażysta, korespondent wojenny przy II Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa.

Aktor, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.

historyk, profesor, dyrektor Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu (1928–1939), poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956), dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej KUL, dziekan Wydziału Nauk Humanistycznych (1947–1948)

Król Polski od 21 maja 1674 do 17 czerwca 1696.

polski pisarz gatunku science fiction, odznaczony Orderem Orła Białego (1996)

Matka świadka historii - Janina Rokicka.

Profesor zwyczajny (1971), dyrektor Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (do 1985).

Historyk oświaty, profesor nadzwyczajny (1973), dyrektor Instytutu Pedagogiki Uuniwersytetu Wrocławskiego (1984-1987), działacz opozycji w PRL, jedna z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu (od 1957), zaangażowana w pomoc Komitetowi Obrony Robotników (od 1976), oraz Studenckiemu Komitetowi Solidarności we Wrocławiu (od 1977), jedna z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych (1978), odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia (1989).

Archeolog i historyk sztuki, profesor (1972).

Filolog klasyczny, założyciel Katedry Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Śląskim.

Lekarz, immunolog, twóca seroantropologii, nominowany do nagrody Nobla (1950).

Przewodnicząca Partii Konserwatywnej (1975-1990), Premier Wielkiej Brytanii (179-1990).

Chemik, profesor zwyczajny Wydziału Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (od 1992).

aktor teatralny (związany ze sceną w Teatrze Kameralnym, Teatrze Operetkowym, Teatrze Polskim i Teatrze Małym w Warszawie) i filmowy (wystąpił m.in. w Trędowatej (1936), Wiernej rzece (1936) oraz Doktórze Murku (1939).

Sztark Witold, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, podczas wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku artylerii polowej Legionów, podczas kampanii wrześniowej dowódca 18 pułku artylerii lekkiej , po wojnie pracujący w zawodzie nauczyciela, kawaler Order Virtuti Militari.

Sawczyński Adam, pułkownik artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, wykładowca historii nowożytnej na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie

Paderewski Ignacy, kompozytor, pianista, działacz niepodległościowy, Prezydent Ministrów (18 stycznia 1919 - 27 listopada 1919), Minister spraw zagranicznych (16 stycznia 1919 - 9 grudnia 1919), Przewodniczący Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (9 grudnia 1939 - 24 czerwca 1941)

Brat Ludwika Obary, męża świadka historii - Stefanii Obary.

Anna Fornal z domu Warzybok, matka świadka historii - Stefanii Obary.

Skotnicki Mieczysław ps. Głóg, działacz podziemia niepodległościowego, żołnierz Armii Krajowej, w akcji "Burza" dowódca placówki Tyczyn, członek Biura Informacji i Propagandy Inspektoratu Rzeszów AK, redaktor pism konspiracyjnych, działacz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, działacz kombatancki w ramach Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, wieloletni prezes Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Tyczynie, major Wojska Polskiego.

Właściciel folwarku, osoba pojawiająca się w relacji świadka historii - Stefanii Obary.

Przyjaciel świadka historii, zamordowany w Oświęcimiu.

Mąż świadka historii.

Borowiec Wacław, ps. "Niegolewski", partyzant, żołnierz Armii Krajowej okręgu kieleckiego. Dowódca Placówki 102, Oddział por. „Szarego”.

Kierowniczka szkoły, wymiona w relacji świadka historii

generał broni Wojska Polskiego, Minister spraw wewnętrznych (1922-1923), Prezes Rady Ministrów (1922-1923), Minister spraw wojskowych (1924-1925, 1939-1940), Minister Sprawiedliwości (1939-1940), Premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1939-1943)

Polski reżyser, aktor kabaretowy, twórca "Piwnicy pod Baranami". Urodził się w zasymilowanej rodzinie żydowskiej, był synem podpułkownika kawalerii - Mariana Skrzyneckiego. Podczas wojny rozdzielony ze swoją rodziną. Po wojnie wraz z matką trafił do Łodzi, gdzie rozpoczął swoją edukację wyższą na tamtejszej Wyższej Szkole Ekonomicznej, którą jednak szybko zamienił na Państwową Szkołę Instruktorów Teatrów Ochotniczych przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 1951 roku osiedlił się na krakowskim osiedlu Nowej Huty. W Krakowie równocześnie stawiał swe pierwsze kroki jako animator kultury, a także studiował pod okiem Karola Estreichera historię sztuki. W 1956 roku ustanowił swe najważniejsze dzieło, czyli powołanie do życia klubu artystycznego w piwnicy pałacu "Pod Baranami", który wkrótce stał się wręcz kultowym miejscem spotkań do którego schodziła się cała śmietanka artystyczna Krakowa. Grał również w filmach, tworzył do nich scenariusze, a także zajmował się organizacją niespotykanych do tej pory imprez, takich jak inscenizacje historyczne (hołd pruski, przysięga Tadeusza Kościuszki). Zmarł po zmaganiach z chorobą, pochowany został na Rakowickim Cmentarzu w Krakowie.

Pełnił funkcję Przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej województwa wrocławskiego.

Polski aktor, reżyser. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej. Związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Warszawie, na której ukończył aktorstwo w 1951 roku, a wydział reżyserski w 1956 roku. Politycznie związany z ruchami robotniczymi, PPR, ZMP, a w 1948 roku wstąpił w szeregi PZPR. Był dyrektorem wielu teatrów, w Opolu, Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Następnie związany z Teatrem Polskim w Warszawie i kolejno z Teatrem Polskim we Wrocławiu. W 1972 roku został kierownikiem artystycznym Teatru im. Juliusza Słowackiego. W latach 1983-1990 pełnił funkcję dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie. Współpracował również z Teatrem Telewizji. Pracował również jako pedagog, związany z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Krakowie i w Warszawie. Zmarł 13 kwietnia w Warszawie, pochowany został na Powązkach.

Polski polityk, działacz komunistyczny. Podczas wojny wywieziony do Rosengart, do Niemiec na roboty przymusowe. W 1946 wstąpił do PZPR. W latach 1945-1950 prowadził życie zwyczajnego chłopa i robotnika. W 1950 roku rozpoczął studia na Wojewódzkiej Szkole Partyjnej we Wrocławiu co przełożyło się na jego awans w 1952 roku na stanowisko kierownika wydziału w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Złotoryi. W latach 1954-56 był słuchaczem Centralnej Szkoły Partyjnej przy KC PZPR. Kolejne dwa lata spędził na stanowisku pierwszego sekretarza Komitetu Powiatowego PZPR w Jeleniej Górze. W 1960 pełnił funkcję przewodniczącego Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej we Wrocławiu, kolejno w latach 1960–1963 był sekretarzem organizacyjnym wrocławskiego Komitetu Wojewódzkiego. 1963-71 to lata kiedy pełnił funkcję I sekretarza KW PZPR we Wrocławiu. 1964-71 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1965–1972 pełnił funkcję posła na Sejm IV i V kadencji.

Pracownik Wrocławskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego nr 1.

Początki działalności poszczególnych komórek składowych instytutu sięgają 1956 roku. W 1966 roku doszło do połączenia Zakładu Fizyko-Chemicznego Badań Strukturalnych PAN i Zakładu Niskich Temperatur Instytutu Fizyki PAN. W 1984 roku dołączono do niego także Zakład Petrochemii Instytutu Chemii Organicznej PAN. Składa się z sześciu działów:
-Niskich Temperatur i Nadprzewodnictwa,
-Teorii Materii Skondensowanej,
-Badań Magnetyków,
-Spektroskopii Optycznej,
-Badań Strukturalnych,
-Chemii Nanomateriałów i Katalizy.

Kierownictwo Instytutu na przestrzeni lat:
Włodzimierz Trzebiatowski (1966–1974)
Bohdan Staliński (1975–83 r.)
Jan Klamut (1984–92 r.), (1999–2002 r.)
Józef Sznajd (1993–98 r.), (2003–10 r.)
Andrzej Jeżowski (od 2011 r.)

Polityk, w czasie II wojny światowej - członek Armii Krajowej, zajmował się dywersją. Gimnazjum ukończył za pomocą nauki na tajnych kompletach w Łańcucie. Następnie w 1946 roku zdał maturę w Leżajsku, a kolejno ukończył wydział agrotechniczny Uniwersytetu Poznańskiego. Wierny działacz PZPR, następca Bolesława Iwaszkiewicza na stanowisku przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, funkcję tę sprawował od dnia 9 czerwca 1969 do 6 grudnia 1972 roku. Pełnił także funkcję konsula Polski w Czechosłowacji.

Nazwisko Ukraińskiego sołtysa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Nazwisko osoby zesłanej na Sybir, do Saratowa, wymienione w relacji Świadka Historii.

Dr med. Marek Nieder (1912-1963) uzyskał dyplom lekarza we Lwowie w 1936 r., a stopień doktora medycyny we Wrocławiu w 1949 r. na podstawie pracy "O posiewach krwi w powolnym zapaleniu wsierdzia". Pracował w III Klinice Chorób Wewnętrznych, później jako ordynator Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu im. Rydygiera. Prowadził ćwiczenia z interny ze studentami, jako wolontariusz rozpocząłem pod jego kierunkiem pracę w Klinice prof. Szczeklika.

Wrocławscy bliźniacy-bokserzy pochodzący ze Lwowa. Obaj walczyli w kategorii wagowej muszej jak również koguciej. Wśród największych sukcesów sportowych Artura należy wymienić: dwukrotny tytuł wicemistrza olimpijskiego z Tokio (1964) i Meksyku (1968), a także cztery tytuły mistrza Polski z lat 1962, 1963, 1965 i 1966. Zbigniew z kolei był trzykrotnym mistrzem Polski w latach 1959, 1961 i 1964. Przez większą część kariery reprezentowali obaj barwy Gwardii Wrocław, a po jej zakończeniu pracowali w szeregach Milicji Obywatelskiej jako nauczyciele wychowania fizycznego.

Polonista, historyk sztuki, bibliotekarz. Pierwsze kroki w edukacji ponadpodstawowej stawiał w Gimnazjum Męskim w Sanoku. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1927 rozpoczął pracę w Bibliotece Ossolińskich jeszcze we Lwowie, a po zakończeniu II wojny światowej podróżował wraz z nią do Wrocławia. W 1951 roku został mianowany pierwszym Dyrektorem Ossolineum we Wrocławiu. Związany z Uniwersytetem Wrocławskim od 1958 jako wykładowca. Publicysta "Sobótki", "Kwartalnika Historycznego", współpracował z Wrocławskim Towarzystwem Naukowym. Pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca.

Podczas II wojny światowej zmuszony do pracy przymusowej w parowozowni w Łazach. 12 lipca 1951 roku wstąpił do wojska, służbę pełnił w 73 Pułku Zmechanizowanym w Gubiniem a rozpoczął ją już jako podporucznik. Podczas pełnienia służby reprezentował swoją jednostkę w strzelectwie sportowym z pistoletu szybkostrzelnego. W 1960 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie rozpoczął studia w stopniu kapitana na wrocławskiej AWF. Jego największy sukces sportowy na arenie międzynarodowej to dwukrotne zdobycie złota olimpijskiego (Meksyk 1968 i w 1972 roku w Monachium). Na arenie europejskiej w 1965 roku w Bukareszcie także osiągnął najwyższą lokatę w konkurencji pistoletu z centralnym zapłonem. Na krajowym podwórku nie miał sobie w swojej konkurencji równych zdobywając tytuł mistrza polski 23 razy.

Urodził się w Kodymie, w okolicach Odessy. Maturę zdał w 1933 roku w Dubnie. Edukację na poziomie wyższym kontynuował w Warszawie, jednak bez większych sukcesów. Najwięcej czasu spędzał w Mokotowskim Aeroklubie, w którym ukończył kurs szybowcowy i przysposobienie obronne. W 1935 roku wstąpił do armii i od razu trafił na szkolenie do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. W 1936 roku dostał się do upragnionej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. 1 października 1938 roku został mianowany podporucznikiem. Przed wybuchem II wojny światowej stacjonował w Toruniu gdzie należał do 4 pułku lotniczego. Podczas kampanii wrześniowej był wyróżniającym się pilotem, notując najwięcej samodzielnych i zespołowych zestrzeleń. Brał udział w bitwie o Anglię notując świtne wyniki, sam został zestrzelony i musiał salwowac się ucieczką z płonącego samolotu. Na początku 1941 roku został przeniesony do polskiego dywizjony 306. Przesiadł się z Hawkera Hurricane'a do myśliwca Spitfire i latał od tej pory podczas działań nad Europą Zachodnią. W lutym 1943 roku przeniósł się do Polskiego Zespołu Myśliwskiego prowadzącego działania nad Północną Afryką. W kwietniu 1944 roku przejął dowództwo nad polskim Skrzydłem Myśliwskim nr 133 i wraz z nim brał udział w działaniach D-Day i później ofensywy. Podczas wojny naliczono mu 18 i 11/12 trafienia co stawiało go w rzędzie z najlepszymi pilotami alianckimi. Do kraju powrócił w 1947 roku, trafił od razu do armii gdzie rozpoczął służbę jako instruktor techniki piltorażu. W 1948 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Wielkiej Brytanii. W "procesie kiblowym" skazano go w 1950 roku na karę śmierci. Przez ponad rok siedział w celi oczekując na wykonanie wyroku, kiedy to 24 stycznia 1951 roku Bierut postanowił ułaskawić go. 11 kwietnia 1956 roku nastąpiła rewizja wyroku, Skalski został wypuszczony na wolność 20 kwietnia i wypłacono mu odszkodowanie. Po rehabilitacji powrócił do wojska w stopniu majora, a następnie w 1957 awansował na podpułkownika i zajmował się głównie administracją. 10 kwietnia 1972 roku przeniósł się do rezerwy. W 1968 roku w stopniu pułkownika został mianowany sekretarzem generalnym Aeroklubu PRL. Po zakończeniu wojskowej kariery udzielał się w ZBOWiDzie. Próbował przystąpić do polityki w 1991 roku z ramienia Samoobrony. Zmarł w 2004 roku, pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Polski sportowiec - lekkoatleta. Mistrz Europy podczas turnieju w Budapeszcie w biegu na 400 metrów, oraz w biegu przez płotki na 400 metrów z 1966 roku. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zajął 4 miejsce w sztafecie 4 x 400 m. Podczas Mistrzostw Europy w Atenach w 1969 był zdobywcą brązowego medalu w biegu na 400 m, a podczas Halowych Mistrzostw Europy w Wiedniu zajął drugie miejsce w sztafecie 4 x 2 okrążenia. Na krajowym podwórku był dwukrotnie Mistrzem Polski w biegu na 400 m. w 1966 roku oraz 1969. W swojej karierze sportowej reprezentował barwy dwóch klubów: Górnika Wałbrzych i Śląska Wrocław. Obecnie jest działaczem sportowym i pełni funkcję prezesa LKS Górnika Wałbrzych.

Jedno z najstarszych przedsiębiorstw Informatycznych w Polsce. Powołane do życia w ramach "sieci" na podstawie uchwały nr 18/64 w sprawie rozwoju elektronicznej techniki obliczeniowej. Stworzyło podwaliny pod jedne z pierwszych komercyjnych przedsiębiorstw korzystających z najnowocześniejszej technologii informatycznych. Do 1980 roku składało się na nią ponad 50 jednostek rozsianych po całym kraju. Wrocławski oddział był pierwszy, a powstał 1 grudnia 1964 roku. Od 1 stycznia 1971 roku wszystkie jednostki były podległe Krajowemu Biuro Informatyki.

Historia powstania i działalności izby pamięci opisana przez Stowarzyszenie Pamięci Zesłańców Sybiru dostępna pod adresem: https://www.pamiecsybiru.wroclaw.pl/index.php?spid=3

Urodził się w dobrze sytuowanej rodzinie 2 stycznia 1890 roku. Uczęszczał do szkoły średniej w Kielcach, następnie wybrał medycynę jako swój kierunek kształcenia, a jego Alma Mater stał się Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, choć studia ukończył dopiero zakończeniu konfliktu 1014-1918. Podczas I wojny światowej walczył w Polskiej Organizacji Wojskowej, pełnił także funkcję adiutanta samego Józefa Piłsudskiego. Zaangażowany w prace społeczne, zajmował się harcerstwem. W 1925 roku przeniósł się do Bydgoszczy gdzie służył jako lekarz wojskowy dla 2 pułku lotniczego w Bydgoszczy. Przeniesiony następnie do Twierdzy Brzeskiej, gdzie ponownie pełnił funkcję lekarza wojskowego. Dwukrotnie żonaty, ojciec łącznie pięciorga dzieci (4 córki i syn). W 1938 roku odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z rąk generała Sławoja-Składkowskiego. Podczas II wojny światowej odbywał służbę w Szpitalu Wojskowym w Twierdzy Brześć nad Bugiem. Wywieziony do obozu w Starobielsku, figuruje na liście wywozowej 358/3489 , choć list z 5 marca 1940 do córki podpisano jako wysłany z Kozielska. Zamordowany w Charkowie strzałem w tył głowy przez funkcjonariusza NKWD.

Jeden z obozów jenieckich NKWD zlokalizowany w Starobielsku, obecnie ukraińskim miasteczku położonym w obwodzie ługańskim. Obóz był zlokalizowany w zabudowaniach klasztornych. Osadzeni w obozie byli w większości wyżsi oficerowie Wojska Polskiego. Około połowy więźniów stanowili obrońcy Lwowa. 5 marca 1940 na rozkaz Biura Politycznego KC WKP(b) zdecydowano o rozstrzelaniu jeńców z obozów Starobielska, Kozielska i Ostaszkowa. Zadanie to zostało przypisane funkcjonariuszom NKWD, zbrodnia ta trwała od marca do maja 1940 roku. Mordów na jeńcach z Kozielska dokonano w lasku w okolicy Charkowa.

profesor nauk historycznych (1971)

Cukrownia w Klecinie (ówcześnie podwrocławskiej wsi, a obecnie dzielnicy Wrocławia) powstała w 1834 roku. Założona została przez braci G. i A. Liebichów i wrocławskiego kupca M. Hikkela. W 1862 roku zakupiona została wraz z terenami pod uprawę buraków cukrowych przez braci Schoelerów. Od 1904 funkcjonowała pod zarządem Schoeler und Skene GmbH. Modernizowana w latach 1934-1938, była wszechstronnym zakładem zajmującym się produkcją surowego cukru, słodyczy i spirytusu. Po II wojnie odbudowana i uruchomiona została w 1947 roku. Sprywatyzowana w 1990 roku, w związku z problemami finansowymi ogłosiła upadłość w 1994 r. Podczas Powodzi Tysiąclecia w lipcu 1997 na terenie cukrowni przechowywana była pomoc humanitarna. W 1999 roku nastąpiło przy ciszy ze strony władz miasta i konserwatora zabytków wyburzenie prawie wszystkich budynków na terenie cukrowni.

Urodzony w 1883 roku w Kępnie, niemiecki architekt. Z Maxem Bergiem współpracował przy budowie Hali Stulecia. Specjalizował się głównie w budynkach użyteczności publicznej i obiektach sportowo-rekreacyjnych. Do dziś podziwiać możemy na przykład Bramę Maratońską na Stadionie Olimpijskim, Stację transformatorową przy ul. Pułaskiego we Wrocławiu czy Bramę główną terenów wystawowych, obecnie główne wejście do wrocławskiego Zoo.Zmarł w 1960 roku w Hanowerze.

Budynek, który powstał na podstawie projektu Hansa Poelziga w latach 1912-1913. Zbudowany został w celu ekspozycyjnym na potrzeby historycznej Wystawy Stulecia. Realizacją projektu zajęła się firma Schlesische Beton Baugesellschaft, a na dziedzińcu umieszczono posąg Ateny autorstwa Roberta Bednorza, niestety posąg nie dotrwał do dnia dzisiejszego. W okresie międzywojennym pawilon pełnił funkcję wystawienniczą. Podczas II wojny światowej nie został zniszczony. W 1948 roku stanowił jedną z części Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie przez krótki okres 1951-1953 mieścił w jednej z kopuł planetarium. W latach 1953-2009 wewnątrz pawilonu mieściła się Wytwórnia Filmów Fabularnych. Od 2009 roku budynek przejęło Muzeum Narodowe we Wrocławiu, gdzie po długim i kompleksowym remoncie umieszczona została siedziba Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Hans Poelzig urodził się w 1869 roku w Berlinie, był architektem reprezentującym styl modernizmu. Był członkiem, a przez pewien czas przewodniczącym niemieckiego werkbundu (Der Deutsche Werkbund). Pracował z Dreźnie, Wrocławiu i okolicach oraz w Berlinie, choć u schyłku życia przygotowywał się do wyjazdu do Turcji. Jest projektantem słynnego wrocławskiego Pawilonu Czterech Kopuł i domu Handlowego przy ulicy Ofiar Oświęcimskich. Zmarł w Berlinie w 1936 roku.

Most łączący Wrocław z terenami położonymi na wschód od centrum. Jego projektantem był Richard Plüddemann. Wykonawcą była firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry. Most o konstrukcji stalowej nitowanej, podwieszany na taśmach nośnych, wychodzących z kamiennych pylonów.

Zamek wraz z parkiem tworzą kompleks parkowo-pałacowy. Pierwsze wzmianki o budowli w tym miejscu pochodzą z 1132 roku, w swojej prawie 900-letniej historii był wielokrotnie niszczony, odbudowywany i przebudowany. Swoją dzisiejszą formę zawdzięcza odbudowie w latach 1959–1963 kiedy to opuszczony i spalony zamek postanowiony zabezpieczyć i przeznaczyć na potrzeby lokalnego domu kultury. Do rejestru zabytków wpisany został w 1962 roku, a ostatnim remontem była naprawa elewacji w 1995 roku. Obecnie pałac mieści siedzibę Centrum Kultury "Zamek".

Urodził się w polskiej rodzinie w Moskwie. Po zakończeniu wojny wraz z rodziną przyjechali do Warszawy. Po krótkim epizodzie na Warszawskiej ASP, przeniósł się na Wydział Sztuki Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej, na którym edukację zakończył w 1939 roku. Swój debiut sceniczny zaliczył w 1939 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. Podczas II Wojny Światowej grał w Wilnie w Teatrze na Pohulance, potem w Wileńskim Polskim Teatrze Dramatycznym. Koniec wojny zastał go w Białymstoku gdzie grał do końca sezonu 1944/45. Od 1945 do 1949 mieszkał w Łodzi gdzie był aktorem Teatru Kameralnego Domu Wojska Polskiego, następnie po zmianie nazwy przez teatr na Współczesny, przeniósł się do Warszawy, gdzie występowali do 1955 roku. W latach 1955–56 i 1958–60 był aktorem Teatru Syrena, 1956–57 Teatru Narodowego, 1960–66 Teatru Ateneum, 1966–71 Teatru Klasycznego i w latach 1971–78 Teatru Rozmaitości. Największą sławę przyniosły mu role w filmach "Skarb" i "Zakazane Piosenki". Podczas swojej kariery zdobył wiele nagród i odznaczeń, z których wymienić należy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi.

Polski reżyser i scenarzysta, w 1956 roku został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Jako reżyser debiutował w 1961 roku z filmem "Historia żółtej ciżemki". W latach 1976-80 współpracował z zespołem filmowym "Iluzjon", w latach 1988-91 związany był z zespołem filmowym "Kadr". W 1967 roku powstała pierwsza część jego największego dzieła: "Sami Swoi", razem z drugą i trzecią stworzyły legendarną trylogię. W swoim dorobku ma takie tytuły jak: "Droga" (1973), "Wielki Szu" (1982) czy "Rozmowy kontrolowane" (1991). Podczas swojej kariery był wielokrotnie nagradzany zarówno odznaczeniami państwowymi, jak i nagrodami filmowymi między innymi: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” czy Platynowe Lwy zdobyte podczas 39 Festiwalu Filmowego w Gdyni.

Polski matematyk i polityk. W 1928 roku ukończył Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Warszawskiego. 1925-34 Pracował w katedrze mechaniki teoretycznej i katedrze geometrii analitycznej, gdzie pełnił funkcję asystenta. Po wojnie przyjechał do Wrocławia gdzie zajmował się organizacją polskiego szkolnictwa po wojnie. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora Politechniki Wrocławskiej, a w 1957 roku został jej prorektorem. Równolegle z pracą naukową, pełnił również funkcje publiczne. Kolejno w latach 1946-54 był przewodniczącym Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu, w latach 1954-58 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej, od 1958 do 1969 roku sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej miasta Wrocławia, czyli stanowiska "gospodarza miasta" wprowadzonego zamiast funkcji prezydenta. Okres pomiędzy 1960, a 1962 rokiem zajmował go także w związku z pełnieniem funkcji członka egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego partii, był także posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji w latach 1961–1972. W latach 1970-1981 był przewodniczącym wojewódzkiego komitetu Frontu Jedności Narodowej. Po śmierci pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.

Profesor, astrofizyk.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba pojawiająca się w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Ojciec świadka historii - Anny Łaski.

ojciec świadka historii, wymieniony w relacji

Założone w 1805 roku przez Christiana Gottloba Dieriga zakłady przemysłu bawełnianego. Znacznie uszkodzone podczas powstania tkaczy w 1844 zostały następnie odbudowane by stać się jednym z największych zakładów przemysłu bawełnianego na śląsku. Po II wojnie światowej znacjonalizowane, przyjmują nazwę Państwowej Fabryki Wyrobów Bawełnianych Nr 1, następnie w 1950 zmieniono nazwę na Bielawskie Zakłady Przemysłu Bawełnianego im. II Armii Wojska Polskiego (Bielbaw). W 1992 roku zakłady przekształcone zostały w jednoosobową spółkę skarbu państwa, a w 2008 roku ogłoszono ich upadłość.

żołnierz Szarych Szeregów oraz uczestnik powstania warszawskiego, działacz opozycji demokratycznej, prezes Rady Ministrów (1991-1992), w latach 1991–1993 i 1997–2005 poseł na Sejm (1991-1993, 1997-2000), członek Trybunału Stanu (1989-1991, 2005-2006), doradca prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego (2006-1010), Kawaler Orderu Orła Białego (2009).

Osoba wymieniona w relacji świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Mąż świadka historii - Michaliny Terpiłowskiej.

Kierownik szkoły do której uczęszczał świadek hsitorii - Michalina Terpiłowska.

Wychowawczyni w szkole do której uczęszczał świadek hsitorii - Michalina Terpiłowska.

Król Polski (1764-1795)

Polska pisarka, autorka m.in. Lato leśnych ludzi, Między ustami a brzegiem pucharu

Polska pisarka, autorka Trędowatej

Brat świadka historii, krawiec.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

duchowny katolicki, jezuita, doktor teologii, autor przekładu Biblii na język polski, rektor kolegium jezuickiego w Poznaniu (1571-1578), rektor Akademii Wileńskiej (1578-1580)

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Osoba wymieniona w relacji świadka historii.

Poseł RP we Włoszech (1922-1926), Minister spraw zagranicznych RP (1926-1932, 1939-1941), Szef Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP (1941-1945), Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1947-1972)

Wychowawczyni w tzw. Małym Internacie w Gdańsku,

Profesor nadzwyczajny UWr, kierownik Zakładu Historii Gospodarczej, Demografii i Statystyki (od 2000), twórca i kierownik Zakładu Antropologii Historycznej (od 2007).

Amerykański śpiewak i aktor, laureat Międzynarodowej Stalinowskiej Nagrody Pokoju (1952).

Filolog klasyczny, profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych (1986), członek korespondent Polskiej Akademii Nauk oraz członek czynny Wydziału I Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności, Doktor honoris causa Uniwersytetu Państwowowego im. Iwana Franki we Lwowie (2003), nauczyciel akademicki, Dziekan Wydziału „Artes Liberales” UW (2012–2016).

Filolog klasyczny, profesor zwyczajny (od 1929), dziekan Wydziału Humanistycznego na Uniwersytecie Lwowskim (1933-1934), organizator Wydziału Humanistycznego oraz Instytutu Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim, dziekan Wydziału Humanistycznego (1945-1946), prorektor (1946-1947), członk-korespondent Polskiej Akademii Umiejętności.

Działacz narodowy na Śląsku Opolskim , prezes Górnośląskiego Zjednoczenia Rolników (1936-1939) ostatni prezes I Dzielnicy Śląskiej Związku Polaków w Niemczech.

Profesor zwyczajny, twórca polskiej szkoły historii starożytnej, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1994).

Filolog klasyczny, profesor nadzwyczajny kierujący III Katedrą Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (od 1936), kierownik I Katedry Filologii Klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim (1945), profesor zwyczajny (1948), prorektor Uniwersytetu Warszawskiego (1948-1950),członek korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1937), członek zwyczajny TNW (1945), w Polskiej Akademii Umiejętności (1945), w Polskiej Akademii Nauk (1956), w Prezydium PAN (1971-1974), przewodniczący Komitetowi Nauk o Kulturze Antycznej PAN (od 1957) oraz Komitetowi Nauk Filologicznych PAN (1960–1961).